Torah

De Hebreeuwse Bijbel (het Oude Testament) bevat drie delen, waarin alle boeken zijn verdeeld en op volgorde gezet: De Wet (Torah), De Profeten (Neviim) en De Geschriften (Chetoevim). Daar zit een bepaalde structuur, een ordening van God, in met een boodschap die helaas in veel van onze vertalingen verloren gegaan is. Een van de recente vertalingen die hierop een uitzondering vormt is de ´Naardense Bijbel´.
De boeken van Mozes, vaak geciteerd in het Nieuwe Testament als ´Mozes´, zijn daarmee een uitdrukking van Gods gedachten, Gods raad, of Zijn wil, met betrekking tot de aarde. De draagwijdte van deze boeken gaat daarom die van de wet van de tien geboden of van de wetten en verordeningen voor Israël verre te boven: het is de wet voor de aarde, zó zal het gaan, zó zal de aarde tot Zijn doel komen.

De eerste vijf boeken van de Bijbel – Genesis t/m Deuteronomium) vormen het eerste deel van het Hebreeuwse Oude Testament, de Tenach.
Deze boeken van de Wet (Torah) wijzen op de lange periode van het begin tot en met de gezegende tijd van de aarde, het duizendjarig vrederijk (het koninkrijk der hemelen op aarde), de zevende ‘dag’. Zo kunnen we, terugrekenend tot de schepping van Adam, de eerste mens naar Gods beeld, als Zijn gelijkenis, in totaal zeven ‘dagen’ van duizend jaar onderscheiden, waarvan de scheppingsdagen een type zijn. De schepping van Adam op het einde van de zesde dag is daarin weer een type van de verschijning van Christus, het beeld van God (Kol. 1:15-20), de tweede Adam, op het einde van de zesde ‘dag’ van duizend jaar. Zonder Hem kan de zevende ‘dag’ niet beginnen!

De boeken van Mozes vormen zo een bijzonder en een wonderlijk geheel, als het ware de Bijbel in het klein. En de kiem daarvan zit al in de hoofdstukken 1 en 2 van Genesis. De boeken van Mozes zijn uitermate belangrijk, zoals blijkt uit het Nieuwe Testament. Bij de verschillende verwijzingen worden zij aangeduid als ´Mozes´.

De gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus (Luc. 16:19-31) laat dit zien. Beiden bevinden zich in het dodenrijk na hun ‘rijke’ en ‘arme’ leven. De rijke man lijdt pijn, de arme Lazarus is in de schoot van Abraham. De rijke man ziet dit en vraagt Abraham om Lazarus te sturen om hem te verkwikken in zijn pijn. Er is echter een onoverkomelijke kloof. De rijke man blijft vragen; we citeren het volgende gesprek: "En hij zei: Ik vraag u dan, vader, dat u hem naar het huis van mijn vader stuurt, want ik heb vijf broers. Laat hij dan tegenover hen getuigenis afleggen, opdat ook zij niet komen in deze plaats van pijniging. Abraham zei tegen hem: Zij hebben Mozes en de profeten. Laten zij naar hen luisteren. Hij echter zei: Nee, vader Abraham, maar als iemand van de doden naar hen toe zou gaan, zouden zij zich bekeren. Maar Abraham zei tegen hem: Als zij niet naar Mozes en de profeten luisteren, zullen zij zich ook niet laten overtuigen, als iemand uit de doden zou opstaan” (Lucas 16:27-31).

Het luisteren naar Mozes en de profeten blijkt dus van levensbelang te zijn. In eerste instantie voor Israël. Dat is Zijn volk. Tot hen heeft Hij Zijn Woord gericht, of, zoals Paulus zegt: hunner zijn de woorden van God toevertrouwd.

Zoals we gezien hebben, bevat ‘Mozes’ de ‘geschiedenis’ van de aarde, volgens het plan van God. Zo geschiedt het, volgens Zijn Woord en door Zijn Geest. Israël speelt daarin de sleutelrol, als de knecht van God, volgens Zijn verkiezing, het eerstgeboren volk, de erfgenaam van de aarde en dat alles in Christus, hun Koning. Dit plan gaat door, tot welke razernij de wereld ook komt. Dit is zelfs tot op zekere hoogte deel van het plan: de wedergeboorte van het volk Israël, de barensnood van de schepping. Zo komt de schepping tot zijn doel: de sabbat, de zevende ‘dag’ van duizend jaar rust, de rust van God en dus vrede. Zo gezien is de sabbat dus de "dag des HEREN". Het koninkrijk der hemelen is dan op de aarde gevestigd. God is dan in Christus de énige Heerser. Satan is van het toneel verdwenen. Aan het einde van deze periode zal hij zelfs gedood worden.

Het bovenstaande is een heel korte samenvatting van de vijf boeken van Mozes, aan hem geopenbaard door God en door hem opgeschreven in de woestijn. Deze boeken worden in het Hebreeuws aangeduid als Torah, Wet. Gods wil is wet. Dit betekent dat het zal geschieden zoals vastgelegd. God komt daar niet op terug. Het is ook het bewijs van Zijn genade en barmhartigheid. De vloek die nog steeds op de aarde ligt en waardoor deze aan de vruchteloosheid is onderworpen, zal te Zijner tijd verkeren in zegen!

De boeken vormen als het ware het protocol voor de aarde, voor de gang van zaken vanaf Adam tot het einde, opgedeeld in zeven ‘dagen’. Het zijn de grondvesten van de aarde, vastgelegd in de woorden van God, de uitdrukking van Zijn gedachten. God blijft trouw aan Zijn Woord, het is onveranderlijk. Hij heeft dat Woord toevertrouwd aan Zijn eerstgeboren volk Israël, waaruit ook de Verlosser geboren zou worden. God heeft Hem toevertrouwd aan Zijn volk, als de Bron van Jakob, de Wortel van Isaï. Hij zal hen verlossen van de zonde, de oorzaak van de vloek op aarde en daardoor de vloek veranderen in zegen! Dit zijn de gedachten van God en daardoor zal het ook zeker geschiedenis worden.

Wat hebben de boeken van Mozes ons te zeggen?

Heel kort gezegd: precies alles wat er in staat; geen woord minder, maar ook geen woord meer. Het is de ware geschiedenis van het begin tot het einde: de glorieuze toekomst van de aarde. Het is niet wat de mensen ervan gemaakt hebben of zullen maken. Zij maken niets, of het moest zijn dat ze het stuk maken ... Adam en Eva zijn daarmee begonnen en wij kunnen van nature niets anders. Het is wat God gemaakt heeft en nog zal maken. Het Woord is geschied en het zal geschieden. Daar schrijven de kranten niet of nauwelijks over. Daarin gaat het tegenwoordig voornamelijk over brood en spelen: economie en entertainment, de grootste industrie trouwens. Daarin is niet God werkzaam, maar de Mammon (de satan). God werkt in het verborgene, echter wel volgens de ‘Wet’ van Mozes. Hij wijkt daar niet van af. Hij werkt van een vervloekte schepping naar een gezegende schepping en Zijn knecht is Israël, geroepen uit Egypte, als het eerstgeboren natuurlijke volk, Israël in de voorrangspositie en daarin gezegend (Bileam). Zij konden kiezen door te luisteren naar Mozes / God. Als het volk niet luisterde, kwam en bleef de vloek: voor Israël en daarmee voor de gehele aarde. Dat is niet veranderd. Bij God is geen verandering.

Toen God in het laatst der dagen tot hen sprak door (de) Zoon, heeft het volk niet geluisterd, ook niet na Zijn opstanding. Dat is vastgelegd in het boek Handelingen. Israël was en bleef sindsdien horende doof en ziende blind. Dat is nu bijna tweeduizend jaar (twee ‘dagen’) zo. Als zij straks, door de nood gedreven, weer hun God aanroepen en zich bekeren, zal Hij antwoorden en tot hun hart spreken. Hij zal hen herstellen in de voorrangspositie als eerstgeboren volk, dan echter wedergeboren. Dan zullen zij "eeuwig" (dat is: in de volgende eeuw) gezegend zijn en in hen de gehele aarde (Hos. 6:1-3). De zevende ‘dag’ van de aarde is aangebroken.

Dit is wat de boeken van Mozes ons te zeggen hebben. Deze boodschap is gegeven aan Israël, de knecht van God. Omdat Israël nu niet luistert, is deze boodschap nu niet actief. De gelovige van deze tijd heeft in deze boodschap geen plaats. Wij hebben hierin geen taak of roeping. Onze roeping is anders. Voor alle mensen geldt nu de hemelse roeping, de roeping van boven. Wij zijn ook hemelburgers, echter tijdelijk (tot onze dood) vertoevend op de aarde als vreemdeling (Fil. 3:20). Onze zegeningen bevinden zich ook geheel in de hemel (Efe. 1:3). Wij richten onze gedachten niet op de aardse dingen, maar op Christus, in de hemel. De verwachting van de wederkomst van Christus op deze aarde is daarom voor Israël.

Hoewel de boodschap niet op ons van toepassing is en wij niet betrokken zijn, is het onderwijs dat daarin ook voor ons opgesloten, ligt minstens zo indrukwekkend (2 Tim. 3:16). Als wij bijvoorbeeld zien wat er met Israël gebeurd is doordat zij niet luisterden, dan is dat voor ons toch wel een indringende les: naar wie luisteren wij? Zien wij en luisteren wij naar onze roeping zoals hierboven beschreven? Of koesteren wij stiekem nog gedachten over aardse zegen, of zwoegen wij nog (vergeefs) aan de komst van het koninkrijk der hemelen op aarde? Denk daar eens biddend, met een geopend Woord, over na.