In de Here

Let op dat ‘in de Here’. Het is niet zo, dat God van ons verlangt dat we het allemaal met elkaar eens zijn. De verscheidenheid in de Gemeente is groot. Wij zijn in Christus allemaal gelijkwaardig, maar niet allemaal gelijk (gelukkig maar!). Er kunnen zoveel verschillende gedachten zijn onder gelovigen. Niet voor niets bestaat er een gezegde onder ons: zoveel mensen, zoveel meningen. Wij kunnen verschillend denken over allerlei (praktische) zaken. De één denkt hiermee de Here te kunnen dienen, de ander denkt het op een andere manier beter te kunnen doen. Het zij zo. Als wij voor onszelf maar recht kunnen staan tegenover de Here God. Of, zoals Paulus zegt in Romeinen 14: "Ieder zij voor zijn eigen besef ten volle overtuigd." (vs.5) Bovendien is het belangrijk ons denken en handelen te conformeren aan onze kennis van de Here en Zijn Woord. Anders gezegd: het is niet alleen van belang te groeien in de kennis van de Heer (het kennen van allerlei Bijbelse waarheden), maar ook om te groeien in de gemeenschap met de Heer (het praktizeren van de kennis). Dat ligt eigenlijk in elkaars verlengde. En toch, ook al zijn we enigermate volwassen geworden in de Heer, er kunnen altijd meningsverschillen zijn ten opzichte van elkaar als leden van de Gemeente. Op zichzelf is dat niet zo erg, als het de eensgezindheid maar niet in de weg staat! De eensgezindheid heeft in de eerste plaats te maken met de eenheid in Christus en in Gods Woord. Het gaat erom, dat de gezindheid van Christus bij ons is, en dat we daarin één zijn. Daarom ook hier: "...in de Here..."

Paulus heeft het over Euodia en Syntyche. Deze namen hebben een betekenis en het aardige is, dat die betekenis eigenlijk aangeeft waarom Paulus wijst op die eensgezindheid.

Goede reis!

‘Euodia’ betekent: goede reis.
We zijn allemaal op reis. Wij zijn geen zwervers, die doelloos in de woestijn ronddolen op zoek naar iets wat er niet is! Nee, we zijn pelgrims, doortrekkers, reizigers. Wij hebben hier geen blijvende stad. Ons domicilie als kinderen van God, is de hemel, dáár horen wij thuis. Wij zijn bewoners van de hemel en bijwoners op de aarde.
Als het gaat om de vraag wat het doel van ons leven is, dan is daar maar één Bijbels antwoord op te geven: God te dienen, waar we ook leven en op welke plaats wij ook gesteld zijn. Zo zag Paulus zijn eigen leven en werk ook: "Maar ik tel mijn leven niet en acht het niet kostbaar voor mijzelf, als ik slechts mijn loopbaan mag ten einde brengen en de bediening, die ik van de Here Jezus ontvangen heb om het Evangelie der genade Gods te betuigen." (Hand.20:24)
Gedachtig aan het lied: ‘geen smart meer daar omhoog’ reizen wij naar het hemels Vaderland, en onze reis is een goede reis! Niet omdat het altijd zo gemakkelijk is, ofzo. Ook niet omdat we ‘de wind mee’ zouden hebben. Het is een goede reis, omdat God Zelf de Reisleider is! Het is Gods weg waarop wij wandelen en daarom is het goed.
Als Paulus aan het einde van zijn leven gekomen is, schrijft hij aan Timoteüs: "Ik heb de goede strijd gestreden..." (2 Tim. 4:7) Waarom een goede strijd? Niet omdat het allemaal mee zat. Mensen, wat heeft deze apostel veel te verduren gehad. We hebben zoëven Handelingen 20:24 geciteerd, maar lees ook eens wat hij zegt in vers 22 en 23: "En zie, nu reis ik, gebonden door de Geest, naar Jeruzalem, niet wetende wat mij daar overkomen zal, behalve dat de Heilige Geest mij van stad tot stad betuigt en zegt, dat mij boeien en verdrukkingen te wachten staan." Altijd weer strijd, moeite, zorg, tegenstand, lijden, onbegrip, en noem maar op... En toch: de goede strijd. Het was Gods strijd! En daarom is het ook een goede reis!

Gelukkig samenzijn

‘Syntyche’ betekent: gelukkige ontmoeting of samenzijn.
We zijn samen op reis. We zijn als gelovigen aan elkaar verbonden in één Lichaam. Wanneer wij deze verbondenheid tot uitdrukking brengen in onze samenkomsten is dat een gelukkig samenzijn. Misschien wordt dat niet altijd, door allerlei omstandigheden, zo ervaren, maar het is toch zo. En naarmate onze aandacht uitsluitend gericht is op de Heer en Zijn Woord zal dat geluk ook beleefd worden. Waar harten opengaan voor de Here Jezus daar komt blijdschap en liefde.
Het ‘geluk’ zit 'm wederom niet in de eerste plaats in de omstandigheden, maar "in de Here". Wat de onderlinge relatie tussen gelovigen dikwijls ook kan belemmeren, niemand kan de eenheid in Christus ongedaan maken. Die eenheid zal op volmaakte wijze beleefd worden als de Gemeente in heerlijkheid openbaar wordt op de Dag van Christus. Dán kan niets ons geluk meer verstoren!

Om daar nu al iets van te proeven in ons samenzijn, is het belangrijk ons te verblijden in ons gemeenschappelijk heil. Hoe vaak zijn gelovigen niet bezig met hun verschillen van mening in plaats van zich samen te verblijden in Christus en samen Zijn Woord te lezen en te onderzoeken. Waar het eigenlijk op aan komt, dat zegt Paulus in Romeinen 12: "Weest onderling eensgezind, niet zinnende op hoge dingen, maar voegt u in het eenvoudige. Weest niet eigenwijs." (vs.16) Ik heb iemand deze woorden eens horen uitspreken om aan te geven, dat Bijbelstudie niet te moeilijk moet zijn! Dat schijnt een merkwaardig fenomeen te zijn onder christenen. Als je ziet wat mensen horen en lezen in de media, hoe je soms de regels in de krant twee keer moet lezen om te snappen wat er staat, dan mag het voor gelovigen allemaal niet ‘te moeilijk’ zijn.

Geestelijke ontspanning

Lieve mensen, de Bijbel is altijd te moeilijk. In Efeziërs 1 lees ik één zin van maar liefst zes verzen... allemaal zinnen en bijzinnen, je breekt je tong er bijna over als je het moet voorlezen. “Ach, Here, dit gedeelte van Uw Woord sla ik maar over, dat is zo moeilijk!” Hoort u het uzelf al zeggen? Nee toch! Nergens zegt de Bijbel dat je alles meteen moet begrijpen (en dat doe je dus ook niet). Nee, je moet er mee bezig zijn. Het belangrijkste van Bijbelstudie is: goed luisteren en rustig overdenken. Het is Gods Geest Die ons verstand moet verlichten, zodat wij meer en meer gaan verstaan wat God ons wil leren. Dan wordt het lezen en onderzoeken van de Bijbel geen stress, maar geestelijke ontspanning, waar je niet genoeg van krijgt. Samen met je broeders en zusters Gods Woord lezen en overdenken.

Mensen zoeken het zo vaak in allerlei vormen, liturgieën, methodes, etc. Laten wij het toch eenvoudig houden! Simpelweg de Bijbel openen en lezen, onderzoeken, schatgraven. Laten wij daarbij Schrift met Schrift vergelijken. Soms even nazien (of dat door een ander laten doen) wat er in de grondtekst staat, niet om ‘moeilijk’ te doen, maar om tot een beter verstaan te komen. Laten wij niet eigenwijs zijn, maar de wijsheid van God zoeken, en daarin volharden. De Here zal dan door Zijn Geest onze harten vervullen. Gaandeweg zullen wij Hem beter leren kennen en Zijn Plan. Dat zal ons vertroosten en bemoedigen. Dat zal ook het verlangen wekken om Hem te loven en te prijzen met lofzang en gebed. Paulus schrijft in Romeinen 15: "De God nu der volharding en der vertroosting geve u eensgezind van hetzelfde gevoelen te zijn naar Christus Jezus, opdat gij eendrachtig uit één mond de God en Vader van onze Here Jezus Christus moogt verheerlijken." (vs.5,6)

Eenheid in verscheidenheid

Zoals gezegd: het gaat er niet om, dat wij allemaal precies aan elkaar gelijk zijn, een soort kopieën van elkaar. O nee, gelukkig is er veel verscheidenheid. Onze gezamenlijke basis moet echter het Woord van God zijn. Als wij dan verschillen van mening over bepaalde zaken, laten wij dan daarover met elkaar van gedachten wisselen, en niet ons eigen gelijk bevechten. Eensgezindheid komt vooral tot uitdrukking in het respecteren van elkaar. Natuurlijk, wij mogen best overtuigd zijn van onze visie, als wij het maar Bijbels kunnen onderbouwen. Hoeveel Bijbeluitleg is niet je reinste napraterij: "wij hebben het altijd zo geleerd", "die en die zeggen het ook", "dit is het erfgoed van...", enz. Paulus spreekt ook over sommigen die uit het spoor der waarheid geraakt zijn en vervallen tot ijdel gepraat: "Zij willen leraars der wet zijn, zonder ook maar te beseffen wat zij zeggen of waarover zij of stellig spreken." (1 Tim.1:6,7) Deze vermaningen zijn uiteraard in de Bijbel opgenomen tot onze lering, opdat wij er in de eerste plaats zelf ons voordeel mee doen en vervolgens ook anderen kunnen dienen (zie ook 2 Kor.13:11).

In Efeziërs 4:3 roept Paulus de gelovigen op zich "… te beijveren de eenheid des Geestes te bewaren door de band des vredes..." Die eenheid die is er dus, en hoeft niet (kunstmatig) te worden gemaakt. Dat leidt alleen maar tot een schijngodsdienst, surrogaat. Nee, het gaat erom, dat wij telkens onze verbondenheid in Christus als uitgangspunt nemen en elkaar aanvaarden, gelijk Christus ons aanvaard heeft. Als wij die visie hebben en daaruit leven, dan brengt dat vreugde, saamhorigheid, liefde. Dan ontstaat in gemeente en kring het goede klimaat om toegerust en opgebouwd te worden in de Here. Dan wordt de vrede van God zichtbaar in toewijding aan de Heer en aan elkaar, zoals ook Petrus in zijn 1e brief opmerkt: "Tenslotte, weest allen eensgezind, medelijdend, hebt de broeders lief, weest barmhartig en ootmoedig, en vergeldt geen kwaad met kwaad of laster met laster, maar zegent integendeel, wijl gij hiertoe geroepen zijt, dat gij zegen zoudt beërven." (Hs.3:8,9)