De ster als hemellichaam

De eerste keer dat er in de Bijbel gesproken wordt over een ster (Hebreeuws: ‘kowkab’) , is in Genesis 1:16, waar God de fysieke sterren maakte als lichten aan het firmament. Deze sterren werden door God in Genesis 15:5 gebruikt om het aantal nakomelingen van Abraham aan te duiden. Zo gaat het in Genesis - en later ook in Exodus - nog een tijdje door: (Gen. 22:17; 26:4; 37:9, Exod. 32:13). Verderop in de Bijbel wordt de ster als hemellichaam nog vele malen genoemd, maar het zou teveel zijn om dit hier allemaal te vermelden. In totaal wordt op deze, naar fysieke hemellichamen wijzende, manier de ster op 36 plekken in het Oude Testament genoemd.
In het Nieuwe Testament begint het met de ster van Bethlehem in Mattheüs 2:2 en aanverwante geschiedenissen die met de geboorte van Jezus te maken hebben. Verderop in de Evangeliën wordt ook in figuurlijke betekenis nog over sterren gesproken, waarbij dan altijd wordt verwezen naar de fysieke sterren. Er wordt gesproken over vallende sterren (Matt. 24:29; Mark. 13:25). Later in de brieven over de glans van sterren (1 Kor. 15:41) of dwalende sterren (Jud. :13). Overal in het Nieuwe Testament vind je hier in de grondtekst het griekse woord ‘astera’ of een verbuiging hiervan.

De ster als profetisch symbool

In Numeri 24:17 is het de eerste keer dat er iets anders wordt bedoeld dan de fysieke sterren. “Ik zal hem zien, maar niet nu; ik zal hem aanschouwen, maar niet van nabij. Er zal een ster uit Jakob voortkomen, er zal een scepter uit Israël opkomen; hij zal de flanken van Moab verbrijzelen en alle zonen van Seth vernietigen.“ Een duidelijke verwijzing naar de komst van de Messias, de Redder van Israël. Opmerkelijk is dat dit de enige keer is dat een ster met een profetische, symbolische betekenis genoemd wordt in het Oude Testament, in de Torah (de wet) én een heenwijzing is naar de Messias! Pas in Openbaring wordt de ster weer als profetisch object gezien, maar dan komt dit ook vaak voor! Naast de zeven sterren uit Openbaring 1:20; 2:1; 2:28 en 3:1 worden ook hier vallende sterren genoemd (zie bijv Opb. 6:13). Bijzonder is, dat in Openbaring de profetische ster expliciet genoemd wordt. Het begint al in Openbaring 2:28: “Wie overwint en mij navolgt tot het einde, zal ik macht geven over alle volken. Met een ijzeren herdersstaf zal hij hen hoeden, als aardewerk worden ze verbrijzeld. Ik geef hem macht, zoals mijn Vader die aan mij heeft gegeven. En ik zal hem ook de morgenster geven.” Deze profetie staat in verbinding met die uit Numeri 24:17 (zie hierboven) en Openbaring 22:16: “Ik, Jezus, heb mijn engel gestuurd om jullie deze dingen bekend te maken voor de gemeenten. Ik ben de telg van David, zijn nakomeling, de stralende morgenster.”

De ster van David

Vaak wordt er ook gesproken over de ster van David. Maar Bijbels gezien bestaat die niet. David heeft wel een nakomeling die de ster genoemd wordt, maar nergens staat, dat er een ‘ster van David’ zou zijn of komen. We kunnen in de Bijbel het huis van David vinden, of de stad van David. Net zoals de troon van David of de vervallen hut van David. Zelfs de Zoon van David komen we tegen, maar het is tevergeefs zoeken naar de ‘Ster van David’.

De Davidster

Opmerkelijk is, dat naast het zegel of het wapen van Israël, de Joodse motieven Menorah en olijftakken, juist deze Davidster in de vlag van Israël is verwerkt. Hoe zit dat dan?
Laten we eens kijken hoe dat zit met het symbool van de Davidster. De Hebreeuwse naam voor de Davidster is ‘Magen David’. Letterlijk betekent dat het ‘schild van David’.
Een Joodse verklaring voor het ontstaan en de betekenis van Davidster is een verhaal dat als mondelinge overlevering bestaat, over de achtervolging van David door Saul:

“David had zich meermalen in zijn leven afgevraagd waarom er spinnen bestonden. Wat was toch Gods bedoeling met dit insect? Een tijd later zat Saul hem dicht op de hielen en David verkeerde in groot gevaar. Hij was genoodzaakt om in een grot te vluchten, hopende dat Saul en zijn troepen hem niet zouden vinden, zoals in 1 Samuël 24:4. Toen stuurde God een grote spin naar de grot en deze spon een reusachtig web voor de ingang. Toen Saul bij de ingang van de grot kwam, dacht hij bij zichzelf: in deze grot kan niemand zijn, want dat web hangt daar vast al een lange tijd. De legende wil verder dat in het web de vorm zat van een Davidster, die daar als schild fungeerde.”

Er zijn ook diverse archeologische plekken aan te wijzen waar de Davidster duidelijk herkenbaar is. Tot enige honderden jaren vóór onze jaartelling aan toe. De eerste vondst van de Magen David stamt uit de 7e eeuw vóór Christus. Het betreft een zegel die gevonden is in het oude Sidon. In Israël is de oudst bekende archeologische vondst in de opgraving van het Bijbelse Beth El. De oudste synagoge waarin de Davidster is teruggevonden staat in Kapernaüm en betreft een inscriptie uit de 3e eeuw na Christus. Alleen… deze zijn niet exclusief te koppelen aan Joodse gebouwen, maar zijn breed terug te vinden in het Midden-Oosten. Ook op veel Arabische archeologische vondsten en in Arabische geschriften is de Davidster terug te vinden.

Davidster als hexagram

Het symbool Davidster is opgebouwd uit twee driehoeken. De naam David begint en eindigt met een (Griekse) delta. (hoofdletter delta wordt geschreven als: ∆). In hoofdletters geschreven zou de combinatie van de eerste en (omgekeerde) laatste letter dan tezamen het hexagram, de Davidster, vormen. Er doen ook verhalen de ronde dat het hexagram op het schild van David zou staan. Maar nergens is er bewijs voor te vinden en zeker niet in de Bijbel.
Omdat het hexagram net zo breed verspreid is als het pentagram (de vijfpuntige ster, zoals gebruikt in de satanskerk en door de vrijmetselarij) en de swastika of hakenkruis (zowel de linksdraaiende uit de nazitijd als de rechtsdraaiende die in de oosterse religies, met name het hindoeïsme, is terug te vinden), is het aannemelijk dat het symbool niet typisch Joods is en de betekenis eerder gezocht moet worden in de mystiek (inclusief de Kabbala, de mystieke richting binnen het Jodendom) maar zeker geen religieuze betekenis heeft in Bijbelse zin. De Joodse Kabbala heeft het gebruik van de Davidster zelfs aangemoedigd als bescherming tegen boze geesten, waarmee het de functie van een talisman heeft.
De geschiedenis van de Davidster is al even frappant. Bij de tocht door de woestijn, na de redding uit het land Egypte, waarschuwde God het volk Israël zich niet in te laten met afgoden (Lev. 18:3 en Exod. 20:4-23). De ster was in Egypte een vaak gebruikt symbool in de religie van de oude Egyptenaren. Opgravingen geven hier voldoende bewijs voor. Des te opmerkelijker is het dan dat God in Handelingen 7:43 zegt: “Ja, u hebt de tent van Moloch meegedragen en de ster van uw god Remfan, de afbeeldingen die u gemaakt hebt om ze te aanbidden. Ik zal u daarom wegvoeren, verder dan Babylon.” Een bevestiging hiervan is terug te vinden in Amos 5:26: “U hebt Sikkut, uw koning, rondgedragen, en Kewan, uw beelden, de sterren, uw goden, die u voor uzelf hebt gemaakt!” De straf die hierop stond, was ook bekend. Lees maar mee in Deuteronomium 7:25-26: “De beelden van hun goden moet u met vuur verbranden. Het zilver en goud dat erop zit, mag u niet begeren of voor uzelf nemen, anders wordt u daardoor verstrikt, want het is voor de HEERE, uw God, een gruwel. U mag zoiets gruwelijks niet in huis halen, anders wordt u evenzo tot iemand waarop de ban rust; volledig verafschuwen moet u het, ja, er een diepe afschuw van hebben, want het is iets waarop de ban rust.”
Salomo zocht later in 922 v. Chr. zijn heil bij Astarte. In 1 Koningen 11:5-11 lezen we: “…want Salomo ging achter Astoreth aan, de god van de Sidoniërs, en achter Milkom, de afschuwelijke afgod van de Ammonieten. Zo deed Salomo wat slecht was in de ogen van de HEERE: hij volhardde er niet in de HEERE na te volgen, zoals zijn vader David. Toen bouwde Salomo een offerhoogte voor Kamos, de afschuwelijke afgod van de Moabieten, op de berg die voor Jeruzalem ligt, en voor Molech, de afschuwelijke afgod van de Ammonieten. Zo deed hij voor al zijn uitheemse vrouwen, die hun afgoden reukoffers en slachtoffers brachten. Daarom werd de HEERE toornig op Salomo, omdat zijn hart van de HEERE, de God van Israël, Die hem tweemaal was verschenen, was afgeweken. Hij had hem aangaande deze zaak geboden dat hij niet achter andere goden aan zou gaan, maar hij hield zich niet aan wat de HEERE geboden had. Daarom zei de HEERE tegen Salomo: Omdat het bij u gebeurd is dat u Mijn verbond en verordeningen, die Ik u geboden heb, niet in acht hebt genomen, zal Ik het koninkrijk zeker van u losscheuren en het aan uw dienaar geven.”
2 Koningen 23:13 zegt: “Ook de offerhoogten die tegenover Jeruzalem lagen, die rechts van de berg van het verderf lagen, die Salomo, de koning van Israël, voor Astarte, de afschuwelijke afgod van de Sidoniërs, en voor Kamos, de afschuwelijke afgod van Moab, en voor Milkom, de gruwel van de Ammonieten, gebouwd had, verontreinigde de koning.”
In de Middeleeuwen is de Davidster gebruikt in de Arabische magie en hekserij. Onder andere de Druïden gebruikten deze bij hun hoge sabbat van de heksen (Halloween).
Recenter is het gebruikt door de familie Rothschild, de Zionisten, de Knesset en uiteindelijk voor de vlag van Israël.

De Davidster als cultuursymbool

Tijdens de diaspora had het Joodse volk geen eigen leger. Op vele plaatsen waar de Joden een plek hadden gevonden, werden zij vervolgd en onderdrukt. Dit leidde tot gewapend verzet. Op alle wapens, zowel defensief als offensief, werd de Davidster aangebracht als een schild, als een heenwijzing naar de bescherming door God. Het gebruik van religieuze symbolen, zoals de Menorah, werd door het rabbinaat immers niet toegestaan voor oorlogshandelingen. Dit heeft er toe geleid dat de Davidster in de Joodse cultuur voornamelijk een militair karakter heeft gekregen.
De IDF, het Israëlische leger, heeft dan ook de Davidster als herkenningsteken op al haar materieel staan.
Buiten het leger om is de Davidster ook terug te vinden in de naam en het logo van het Israëlische ‘Rode Kruis’, de ‘Magen David Adom’. Deze organisatie is al in 1930 opgericht als onafhankelijke, niet-religie gebonden organisatie.
De voorloper van de huidige vlag van Israël is rond 1900 ontworpen door de latere grondlegger van de staat Israël, Theodor Herzl.
De Davidster wordt ook zonder schroom - het is immers geen religieus symbool! - gebruikt in combinatie met andere symbolen. Het meest opvallende is wel het gebruik in het zegel dat gebruikt wordt bij de Grootloge van de orde der Vrijmetselarij van Israël. In dit zegel zijn naast de maçonnieke passer en winkelhaak de Davidster het Christelijke kruis en de Islamitische halve maan verwerkt.

De Davidster op de vlag van Israël

We kunnen ons de vraag stellen of God het zou toestaan dat de herstelde natie Israël, waarvan het herstel in Gods Woord geprofeteerd is, een occult symbool in haar vlag zou kunnen of mogen hebben. Of is het huidige Israël niet de herstelde natie, zoals geprofeteerd is? Het geeft te denken dat het huidige Israël straks een verbond met de antichrist zal sluiten, en de antichrist zal zich in de tempel te Jeruzalem zetten (2 Thess. 2).
En dan te bedenken dat de vlag bestaat uit de Davidster, geplaatst op een symbolische uitvoering van de talliet, de Joodse gebedsmantel. Een witte mantel met blauwe banen. Een gebedsmantel die al sinds de oudheid bij het Joodse ochtendgebed gedragen werd.
Of zit er toch een profetisch gedachtengoed achter? Dat met de ster op de vlag het verlangen wordt uitgebeeld binnen het Joodse gedachtengoed en het een heen wijzing is naar de beloofde Messias?
Dat dit hèt onderwerp is van het ochtendgebed van iedere Jood? Dat ze verlangend uit mogen zien naar Jezus? “Ik, Jezus, heb Mijn engel gezonden om bij u in de gemeenten van deze dingen te getuigen. Ik ben de Wortel en het Nageslacht van David, de blinkende Morgenster.” (Openb. 22:16).