Als we in de problemen zitten vergeten we dikwijls, dat de aardse gang onze eerste levensloop is, waarop een betere volgt. De aardse fase is de voorbereiding op de heerlijkheid die wij in het onsterfelijke leven krijgen. Niemand kan zich hieraan onttrekken. Daarom staat er geschreven: “Indien wij alleen voor dit leven onze hoop op Christus gebouwd hebben, zijn wij de beklagenswaardigste van alle mensen” (1 Kor. 15:19). Het is zo, dat zelfs de Godsmannen verder mochten zien dan hun aardse neus lang was. Zoals Noach (de prediker der gerechtigheid), Abraham (de vader van alle gelovigen), Mozes (de grote profeet), David (de koning van Israël), Elia (de profeet, die dacht dat hij alleen was overgebleven), Daniël (een door God beminde man), om er maar eens een paar te noemen. Ze hadden enorme moeilijkheden te overwinnen. Ja, zelfs de Zoon van God, de Here Jezus, had geen paradijselijk leven op aarde. Toch kon Hij alles volbrengen, zelfs het verliezen van Zijn leven, omdat Hij verder zag dan dit aardse tranendal. Daarom mogen we Hem als voorbeeld stellen: “Laat ons oog daarbij alleen gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder des geloofs, die, om de vreugde, welke vóór Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is ter rechterzijde van de troon Gods” (Hebr. 12:2).

Maria

Maria, de moeder van de Here Jezus, overkwam in geestelijke zin al het goede, dat een mens kon bereiken. Zij werd door God uitverkoren om de Zoon van God als mens ter wereld te brengen. Is er een intiemere relatie met God in te denken? Zij was degene door wie de profetie van de komst van de Verlosser werkelijkheid kon worden. Honderden jaren was daarop gewacht. Zij had een zeer bijzondere plaats in Gods plan voor de verlossing van de wereld. In haar lofzang zegt ze: "van nu aan zullen mij zalig prijzen alle geslachten, omdat grote dingen aan mij gedaan heeft, de Machtige" (Luc. 1:49). Wat zal ze gelukkig zijn geweest. Maar ja, de problemen kwamen ook meteen. Wat dacht ze toen? God regelt alles wel eventjes voor mij? Ik ben toch de moeder van Zijn Zoon? Een paradijs op aarde voor haar? Niets daarvan. We zullen enkele van haar problemen de revue laten passeren.

a) Haar voortijdige zwangerschap moest uitgepraat worden met Jozef. Het kind was niet van hem en daarom wilde hij haar in stilte verlaten. Wat een moeilijke impasse moet dat voor beiden geweest zijn. Eerst moesten ze hier doorheen en daarna hielp God. Hij legde in een droom aan Jozef uit wat er aan de hand was: “Jozef, zoon van David, schroom niet Maria, uw vrouw, tot u te nemen, want wat in haar verwekt is, is uit de heilige Geest. Zij zal een zoon baren, en gij zult Hem de naam Jezus geven. Want Hij is het, die zijn volk zal redden van hun zonden” (Matt. 1:20, 22).

b) Haar baby moest geboren worden toen ze op reis waren. Op een hoogst ongelukkig moment in een onvoorbereide situatie. "Zij baarde haar eerstgeboren zoon en wikkelde Hem in doeken en legde Hem in een kribbe, omdat voor hen geen plaats was in de herberg" (Luc. 2:7). Romantisch was anders. Ze kon niet anders dan genoegen nemen met de situatie. Zo had God dit geleid.

c) De heerlijke hemelse aankondiging van de engelen: "U is heden de Heiland geboren, namelijk Christus, de Here, in de stad van David", waarvan ze zelf als de moeder van de beloofde Heiland bijzonder genoten zou hebben, maakte ze niet mee. Maria hoorde en zag de engelen niet. Ze hoorde dit van de herders en zij "bewaarde al deze woorden, die overwegende in haar hart" (Luc. 2:19). Ook dit had God zo geleid.

d) Toen ze Jezus liet besnijden was de oude, gelovige Simeon in de tempel naar haar toegekomen. Hij zei allemaal prachtige dingen over de kleine Jongen. Hij zou een licht worden voor de heidenen en heerlijkheid voor Israël. Maar, hij sprak ook een persoonlijk woordje tot Maria (Luc. 2:35): "door uw eigen ziel zal een zwaard gaan, opdat de overleggingen uit vele harten openbaar worden." Dat was niet mis. Ze zou in de toekomst een groot lijden ondervinden, want wat blijft er van een mens over als er een zwaard door zijn ziel gaat? Niet veel. Maar, dit lijden zou een bijzonder doel dienen. Wat anderen dachten over de Zoon, zou openbaar worden. Lijden, roept wat op bij een ander en laat zien wie hij/zij eigenlijk is.

e) Toen de HERE Jezus nog niet ouder was dan twee jaar, moest ze met Hem vluchten naar Egypte. Dat was niet echt naast de deur. Herodes lag op de loer om haar kind, de Zoon van God, te doden. Wat een verantwoording droegen Maria en Jozef! Had God dit niet anders kunnen regelen met Herodes? Waarom moest dit zo gaan? Vervolging, maar toch bescherming. Want ook dit leidde God in goede banen. Maar makkelijk? Nee, dat was het niet. Integendeel.

Het zwaard

De heerlijkheid die Maria ten deel was gevallen, bracht veel lijden en problemen met zich mee. Het ergste moest nog komen. Er wordt wel gezegd, dat één van de ergste dingen wat een mens kan overkomen, is een kind verliezen. Dat snijdt door je ziel, omdat de natuurlijke band definitief wordt doorgesneden. Dit zwaard zou door Maria’s ziel gaan. Het gebeurde toen de Zoon aan het kruis hing. Wie er bij de terechtstelling aanwezig waren vertelt de Bijbel precies. Maar we lezen niet, dat iemand uit haar gezin haar bijstond. Er wordt gedacht, dat Jozef overleden was. Daarom kon hij er niet bij zijn. En haar andere zonen? Immers, de Here Jezus had broers. In Johannes 7:4 staat dat zijn broers niet in Hem geloofden. Dat kan een reden zijn, waarom zij ook niet aanwezig waren.
Wat zal Maria hebben gedacht? Waar is Zijn hemelse Vader nu? Waarom doet Hij niets? Was ze alleen in dat vreselijke lijden?

Zijn woorden

We lezen nu Johannes 19:25-28: “Bij het kruis van Jezus stonden zijn moeder en de zuster zijner moeder, Maria van Klopas en Maria van Magdala. Toen dan Jezus zijn moeder zag en de discipel, die Hij liefhad, bij haar staande, zeide Hij tot zijn moeder: Vrouw, zie, uw zoon. Daarna zeide Hij tot de discipel: Zie, uw moeder. En van dat uur af nam de discipel haar bij zich in huis”.

Dat Hij voor haar zorgde en nog tot haar sprak vanaf het kruis, daaraan zal ze veel gedacht hebben. Hoe belangrijk zijn iemands laatste woorden? Hoe belangrijk waren Zijn woorden? We weten, dat de Here Jezus hierna nog sprak: "Het is volbracht" en toen stierf Hij. Dit maakte Maria mee. Ze zal kapot geweest zijn. Van binnen volledig verscheurd. De apostel die Jezus liefhad, we mogen aannemen dat dit Johannes was, nam haar mee en verzorgde haar als moeder. Johannes nam als zoon Zijn plaats in.

De Here Jezus was er duidelijk over geweest, wie je moeder, broers en zussen zijn. Dat zijn zij die de wil van God doen. Maria's zonen deden niet de wil van des Heren. Zij waren wel familie, maar in geestelijke zin geen broers en geen zonen. Daarom kon Jezus zeggen: ‘vrouw, zie uw gelovige zoon Johannes, zoon zie uw gelovige moeder’ (na Zijn opstanding zijn de broers tot bekering gekomen, zie Hand. 1:14.)

Zwaard van de Geest

Maria wist dat Jezus God was, het vleesgeworden Woord. De apostel Johannes, die haar in huis had opgenomen schreef erover: ”In de beginne was… het Woord” (Joh. 1). Deze apostel kreeg later een visioen. Hij zag de Here Jezus. “En Hij had zeven sterren in Zijn rechterhand en uit Zijn mond kwam een tweesnijdend scherp zwaard” (Openb. 1:16). Wat kan dit zijn, Zijn ‘zwaard’? Wat kan dit anders zijn dan Zijn Woord? Het Woord Gods. Die verklaring vinden we namelijk in Hebreeën 4, vers 12: “Want het woord Gods is levend en krachtig en scherper dan enig tweesnijdend zwaard en het dringt door, zo diep, dat het vaneenscheidt ziel en geest, gewrichten en merg, en het schift overleggingen en gedachten des harten.”

We gaan nog even terug naar de uitspraak van de oude Simeon, die tegen Maria had gezegd, dat het zwaard vele overleggingen van harten openbaar zou maken. Dat is precies wat in de laatstgenoemde tekst staat. Het is de Zoon Zelf, het Zwaard, het Woord Gods, dat door Maria’s hart is gegaan. Voortaan zou de mensheid met dit Zwaard rekening moeten houden: Het is volbracht!
Daarom is het: “Neemt de helm des heils aan en het zwaard des Geestes, dat is het Woord van God” (Efe. 6:17).