Bijbelmagazine
Emigratie
Vanaf 1880 emigreerden kleine groepen Europese Joden naar Palestina. Zij kochten daar grond en stichtten er hun nederzettingen. De aanwezigheid van de Joden was een doorn in het oog van de Palestijnen. Dit had tot gevolg dat er diverse onlusten uitbraken. In 1920 gaf de Volkerenbond aan de Britten het mandaat over Palestina met de uitdrukkelijke opdracht om daar een ‘joods nationaal tehuis’ te verwezenlijken. Een actief beleid hiervoor heeft het Britse mandaatbestuur echter nooit gevoerd. Het plan van een onafhankelijke Britse onderzoekscommissie in 1937 om Palestina te verdelen in een Joodse en Arabische staat werd door de Britse regering en de Arabieren verworpen. De Arabieren dreigden hierbij zelfs om de hulp van het nationaal-socialistische Duitsland in te roepen.
Exodus 1947
De Britten bleven weigeren om de Joden tegemoet te komen, zelfs na de holocaust van de Tweede Wereldoorlog. Het trieste dieptepunt hiervan was de entering van het schip Exodus 1947 door de Britse marine, net binnen de territoriale wateren van Haifa. Het schip was op 9 juli 1947 vanuit Frankrijk op weg naar Palestina met aan boord 4500 overlevenden van de holocaust uit Duitsland, Polen, Hongarije en Frankrijk. De Britten enterden het schip met zes oorlogsschepen omdat er volgens hen sprake was van ‘illegale immigratie’. Zij sleepten het terug naar Hamburg en de passagiers werden getransporteerd naar Poppendorf en Amstau, twee voormalige concentratiekampen. De afkeuring door de wereldmedia van dit incident was zo groot dat de VN op 29 november 1947 een resolutie aannamen om Palestina op te splitsen in een Arabische en Joodse staat.
Oprichting
In de nacht van 14 op 15 mei 1948 werd in Tel-Aviv de Joodse staat Israël uitgeroepen door David Ben-Goerion. 
Elf minuten later kwam uit de Verenigde Staten de erkenning van president Truman. Ben-Goerion werd hiermee de eerste minister-president van Israël. De volgende ochtend vielen legereenheden van Egypte, Jordanië, Syrië en Irak de jonge staat aan, precies op het moment dat de laatste Britse militair het land Palestina verliet. De gevechten duurden tot het voorjaar van 1949 en eindigden in een Arabische nederlaag. Er was nog geen Israëlisch leger, maar alleen kleine groeperingen die in de voorafgaande decennia ondervonden hadden hoe ze hun eigen grond moesten verdedigen. In het begin van 1949 kwam er door bemiddeling van de VN een wapenstilstand.
Moeitevol bestaan
Zoals we inmiddels weten is het niet bij die wapenstilstand gebleven. Meerdere confrontaties hebben plaatsgevonden, waaronder de bekende Zesdaagse oorlog in 1967 en de Yom Kippoer oorlog in 1973. Daarnaast waren er talloze grotere en kleinere conflicten met buurlanden en Palestijnse inwoners. Daar tussendoor zijn er ook vredesakkoorden gesloten, o.a. met Egypte. Maar de vijandschap overheerst. Intifada, terrorisme, Iran… we worden er dagelijks bij bepaald, dat de vrede nog ver te zoeken is in en om Israël.
Op Memorial Day van 17 april 2018 waren zo’n 7000 mensen bijeen in het Yarkon Park te Tel Aviv : Joden, Arabieren en ook Palestijnen. Auteur David Grossman, die zelf een zoon verloor tijdens de 2e Libanonoorlog in 2006, sprak daar de veelzeggende woorden : 'Israel Is a Fortress, but Not Yet a Home' (Israël is een fort, maar nog niet een thuis). Foto Memorial Day met bijschrift : Foto The Times Of Israël
Bijbel
Israël bestaat 70 jaar. Daarom wat extra aandacht in deze AMEN. Geen politieke beschouwingen, maar Bijbelse informatie. Over de beloofde terugkeer, de relatie met de HEERE en de vreugde van het (toekomstig) herstel. Natuurlijk is daarmee lang niet alles gezegd over wat de Bijbel leert omtrent Israël in verleden, heden en toekomst. We zullen er later vast nog wel op terugkomen, want één ding staat vast: daar in het Midden-Oosten, in en om Israël, dáár wordt de wereldgeschiedenis én Gods heilsplan voleindigd!
