We lezen in de geschiedenis van het volk Israël hoe God hen bevrijdde uit de slavernij van Egypte en passen dit toe op onze verlossing. En ja, de aarde is vaak een 'woestijn'. En ja, er zijn echt tijden van droogte, maar er zijn ook tijden van rust en verkwikking in de 'oases'. In dit artikel kunnen we ontdekken wat voor soort woestijnwandelaar we zijn. Met vragen als: hoe wandelen wij in de woestijnperiodes met God? Hoe gaan wij om met problemen die zich voordoen op onze reis? De rode draad van dit hoofdstuk is: Wie vervult ons hart? Vervulling of vervuiling scheelt maar één letter, maar het maakt wel uit hoe wij onze levenswandel ervaren in de woestijnperiodes.

De doodsbange wandelaar
Leven is niet eenvoudig. Het zit vol moeilijkheden. Verlost zijn betekent niet dat we bevrijd zijn van spanningen, lijden, vragen, pijn, leegheid, etc. Israël was zeer verheugd over de bevrijding uit de slavernij. Een lijn trekken naar onze wedergeboorte is niet zo moeilijk. Velen hebben grote vreugde ervaren toen zij zich bewust werden dat zij een kind van God mochten zijn. Hoewel we nu vrije toegang hebben tot de Vader in de hemel, leven wij ons leven nog wel op aarde. Daarbij hebben we Gods leiding nodig. Voor Israël was Gods leiding duidelijk te zien. In Exodus 13:21 staat: "De HEERE ging vóór hen uit, overdag in een wolkkolom om hen de weg te wijzen, en 's nachts in een vuurkolom om hun licht te geven, zodat zij dag en nacht verder konden trekken". Zo'n duidelijke leiding van God willen wij wellicht ook. Gewoon niet nadenken en een wolk volgen. En als we het niet meer zo goed zien, is er 's nachts wel een vuurkolom! Toch was de weg waarheen de wolk / vuurkolom Israël leidde niet logisch. God leidde hen naar de zee. Er was op een gegeven moment geen weg vooruit en geen weg terug, want de Egyptenaren hadden de achtervolging ingezet en de zee was voor hen. We kunnen nog zo bevrijd zijn, als we klem zitten, gaan we klagen. Wat zei het volk? "Toen de farao dichtbij gekomen was, sloegen de Israëlieten hun ogen op, en zie, de Egyptenaren trokken achter hen aan. Toen werden de Israëlieten zeer bevreesd en riepen tot de HEERE, en zij zeiden tegen Mozes: Waren er in Egypte geen graven, dat u ons hebt meegenomen om in de woestijn te sterven? Hoe hebt u dit met ons kunnen doen door ons uit Egypte te leiden? Was dit niet wat wij in Egypte al tegen u zeiden: Laat ons met rust, laten wij de Egyptenaren maar dienen? Want het is beter voor ons de Egyptenaren te dienen dan in de woestijn te sterven" (Exod. 14:10-12).

Natuurlijk, wie zou er niet bang geworden zijn. Zoals het leven op ons afkomt, is het beslist niet overzichtelijk. Achter ons ligt het oude leven, waar we nog vat op dachten te hebben, ook al waren we gebonden aan onszelf. Voor ons liggen zeeën van moeilijkheden. Dan willen we het leven terugbrengen tot hanteerbare kaders. In een bepaald opzicht lijkt het leven met God vaak tot verwarring te leiden. Er komt steeds iets op onze levensweg wat we niet verwachten. Misschien maakt het ons juist actief om deze strijd te beslechten. Moeilijkheden kunnen immers mogelijkheden worden om er toch iets van te kunnen maken. Maar het licht dat we dan ontsteken, zet eigenlijk alleen onszelf in het licht. De duisternis blijft gewoon duister en de vlammen doven snel. Wat over blijft, is angst. En angst kan leiden tot verwijten: wat is mijn geloof waard als dat een leven is waarin ik nooit zeker kan zijn van wat de dag van morgen brengt? Doe ik er niet beter aan terug te gaan naar het leven zonder God? Beter dat, dan sterven van onzekerheid? Het antwoord van Mozes aan het volk is veelzeggend: "Maar Mozes zei tegen het volk: Wees niet bevreesd, houd stand, zie het heil van de HEERE dat Hij vandaag nog voor u zal bewerken! (...)

De HEERE zal voor u strijden, en ú moet stil zijn"

(Exod. 14:13a en 14).

Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw ... Wat moeilijk. We zijn verlost van onze oude manier van leven. We moeten echter nog worden verlost van ons oude lichaam om helemaal los te komen van de oude schepping. Onze ‘strijd’ bestaat dus eigenlijk uit een stil vertrouwen. Alles komt goed ...! Al blijft er een spanningsveld tot de lichamelijke dood. De lichamelijke verlossing komt. Het is een leerschool van vertrouwen op God. De lesstof is van uitermate hoog niveau, maar God woont door Zijn Geest als een persoonlijke Leraar in ons.

De dorstige wandelaar
Als we leren geloven in de volkomen verlossing, kunnen we verder. 'God wijst ons de weg, als wij geen uitkomst zien', zegt een opwekkingslied. We leren zelfs met Mirjam te zingen: "Zing voor de HEERE, want Hij is hoog verheven". Toch gaat het gewone leven weer door, opnieuw de woestijn in. Het volk werd naar de woestijn Sur geleid. Sur, klinkt dat niet als zeuren? Als we drie dagen niets hebben gedronken, krijgen we grote dorst. Verlossing of geen verlossing, als we dorst hebben, willen we water. Waar zijn de plekken waar we deze dorst kunnen lessen? Het volk vond ze in Mara. Zonder de Heer te danken, dronk het volk. Het water was echter zo bitter dat het niet te drinken was. Wat was de reactie? "Toen morde het volk tegen Mozes, en zei: Wat moeten wij nu drinken?" (Exod. 15:24). Dit kunnen we ook ervaren als wij drinken uit eigen bronnen. Onze dorst naar goede gevoelens is onlesbaar. We blijven net zo lang zoeken totdat we water vinden en als we het gevonden hebben, moeten we wel drinken. Het wordt echter een bittere pil. Het is niet afdoende, het lest onze werkelijke dorst niet. We hebben meer nodig, namelijk de Bron van levend water. Maar juist in momenten van moeite is onze neiging aanwezig om die Bron te verlaten. God verlaat ons echter niet en zorgt voor een 'hout' dat het water zoet maakt. "Hij riep tot de HEERE, en de HEERE wees hem een stuk hout. Dat wierp hij in het water. Toen werd het water zoet" (Exod. 15:25).
Wijst dit stuk hout niet naar het kruis? Door kruis en opstanding van de Heere Jezus vinden we levenskracht. Ons leven wordt als dat van Hem: van lijden tot heerlijkheid. Als we die weg willen gaan, is het water uit die Bron ook te drinken. Als we drinken uit de Bron, Christus, mogen we ook rusten aan dit 'water' en zijn we in staat te luisteren naar de Heelmeester (Exod. 15:26 en 27).

De hongerige wandelaar
Is het dan afgelopen met ons 'gesur'? Misschien niet, want er ligt een nieuwe woestijn voor ons: Sin. Sin kan ons doen denken aan het Engelse woord voor 'zonde', hoewel dit niet de betekenis is van de naam 'Sin'. We moeten ook door de woestijn Sin. De dorst is gelest, maar de honger volgt. Als we lang genoeg honger lijden, gaan we dood. Het volk begon weer te zeuren: "En heel de gemeenschap van de Israëlieten morde tegen Mozes en tegen Aäron in de woestijn. De Israëlieten zeiden tegen hen: Och, waren wij maar door de hand van de HEERE gestorven in het land Egypte, toen wij bij de vleespotten zaten en brood aten tot verzadiging toe! Want u hebt ons uitgeleid naar deze woestijn om heel deze gemeente van honger te laten sterven" (Exod. 16:2 en 3). We weten wel wat we hebben, maar niet wat we krijgen. In Egypte waren er tenminste vleespotten. Israël was daar op den duur ook wel gestorven, maar niet door de honger. Een leven dwars door de woestijn gaat nu eenmaal gepaard met risico's. Let wel: we wandelen in de woestijn als burgers van een rijk in de hemelen. Die plek is voor ons het 'beloofde land'. Het is een onzichtbare zekerheid nu en een werkelijkheid wordende zekerheid straks. Als echter elke dag weer die brandende zon schijnt en wij moeten zwoegen door een hoop zand, wie wil er dan niet terug naar de 'vleespotten' die de honger stilden? God wil echter dat we erop leren vertrouwen dat Hij in al onze geestelijke behoeften voorziet. Teruggaan naar de vleespotten betekent vervuiling van ons hart. Dat wil God niet. Hij wil ons vullen met voedsel dat ons verzadigt. Gods antwoord aan Mozes is: "Ik heb het gemor van de Israëlieten gehoord. Spreek tot hen en zeg: Tegen het vallen van de avond zult u vlees eten, en in de morgen zult u met brood verzadigd worden. Dan zult u erkennen dat Ik de HEERE, uw God, ben" (Exod. 16:12).

Brood in de morgen van een hemels soort? Dit werd 'Manna' genoemd. Genoeg om de rest van de dag geen honger meer te hebben. Het moet wel vers blijven. Vers brood is het lekkerst. Leer van Mij te eten, zegt de Heere Jezus, als het levende Brood. Slechts in Hem vinden we vervulling. Het is elke dag opnieuw vertrouwen dat het beschikbaar is. Nemen we liever geen risico's? Denken we soms dat we voor meerdere dagen wel kunnen teren op het voedsel dat alleen voor vandaag is bedoeld? We mogen dagelijks 'eten' uit Gods Woord. 

De boze wandelaar
Honger hoeven wij dus niet meer te hebben. Als we niet meer leven onder de macht van de zonde hoeven wij dus geen problemen meer te verwachten in onze wandel. Dat hadden we gedacht! De woestijn blijft zich aandienen, totdat al het water op is en wij net als de Israëlieten opnieuw gaan mopperen. Brood wordt erg droog als er geen water bij is. Alles herhaalt zich: als we niets meer hebben, vergeten we snel wat we al hebben ontvangen. Ons geheugen wordt beperkt als we dorst hebben. We moeten ook steeds maar doorlopen. Van rustplaats naar rustplaats ging het volk (Exod. 17:1). Nooit eens een plek om zich te nestelen. Op een vaste plek kunnen we tenminste bouwen en vertrouwen op wat wij kunnen. Intussen is de realiteit dat we vergaan van de dorst. Wat zegt het volk? "Het volk smachtte daar naar water en het volk morde tegen Mozes en het zei: Waarom hebt u ons toch uit Egypte laten vertrekken? Om mij, mijn kinderen en mijn vee van dorst te laten omkomen?" (Exod. 17:3).

Mij, mijn kinderen en mijn vee ... Het woord 'mijn' is de oorzaak van veel klagen. Daar staat tegenover dat Christus zich één maakte met onze wereld. Hij moest geslagen worden, om zo het levende water uit Zijn binnenste te kunnen laten vloeien. Als we drinken van dit Levende water, dan zullen we ervaren dat Hij de Rots is, die altijd met ons meegaat. Dan gaat het er in de eerste plaats niet meer om hoe goed wij het hier en nu moeten hebben, maar om 'Christus, Die leeft in mij'. Net als Paulus kunnen wij dan leren dat wij 'zover we nu nog in het vlees' (ons lichaam) leven, we leven door het geloof van Christus Die Zich voor ons heeft overgegeven' (Gal. 2:20).

Lastig hoor, zo'n woestijn. Maar uitermate leerzaam voor hen die met God willen wandelen. En ja, het klinkt misschien afgezaagd, maar het blijft wel waar: God heeft ons geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst!

Beloften 

Ik geef je Mijn vrede. Ik reik jou Mijn hand.
Ik geef je Mijn sterkte. Door Mij houd je stand.
Ik geef je genade, een teken van trouw.
Ik ben als een Vader. Ik ben er voor jou.

Ik geef je Mijn blijdschap. Ik geef je Mijn kracht.
Ik geef je Mijn uitzicht, het licht in de nacht.
Ik geef je Mijn warmte, een vuur in de kou.
Ik geef je Mijn liefde. Ik ben er voor jou.

Ik geef je Mijn toekomst. Ik geef je Mijn troost.
Want Ik zal beschermen wat zwak is en broos.
Ik geef je Mijn stilte dat nimmer benauwt.
In Mij mag je rusten. Ik ben er voor jou.

Ik geef je Mijn vriendschap. Een arm om je heen.
Ik geef je Mijn Woord. Je bent nooit meer alleen.
Ik geef je Mijn leven, omdat Ik van je houd.
Ik geef je Mijn hart, want Ik ben er voor jou.

Al je vragen en zorgen vinden rust in Mij.
Dus wees maar geborgen, Ik sta aan je zij’.
‘k Heb alles gegeven, wat jij niet verdient.
Ik wil in jou leven, want jij bent Mijn vriend.

Ronald Lammers

Uit de bundel ´In Liefde Geloven I´ - Everread Uitgevers