Vroeger ging de Parijs-Dakar race nog door Afrika over eindeloze zandvlakten waar hier en daar ook nog kleine dorpjes waren. Toen het in Afrika te gevaarlijk werd, ging men naar Zuid-Amerika en ook daar eindeloze en woeste gebieden met enorme zandduinen, en ook min of meer droge zoutmeren waarop geracet kan worden. 
In 2020 werd de Dakar-race voor het eerst in Arabië gereden, en ook daar honderden kilometers woestijn met stenen, rotsen en diepe valleien. Wel imposant om te zien, allemaal verschillende tinten bruin en soms roze, afhankelijk van de stand van de zon.

Hoe ontstaan woestijnen?
Als in een gebied gemiddeld minder regen valt dan 200 mm per jaar ontstaat er een woestijn. Dit is 200 liter per vierkante meter in een heel jaar. Op deze manier ontstaan op natuurlijke wijze woestijnen die zich kunnen uitbreiden dan wel kleiner worden als er meer regen gaat vallen.
Woestijnen kunnen ook ontstaan door menselijke invloed. Men gaat dan grote stukken woud platbranden om er een monocultuur te beginnen: jarenlang slechts één soort zaaien en oogsten zodat de grond te eenzijdig wordt belast en uitgeput raakt.
Dat kan ook met aangeplante bossen waar bijvoorbeeld uitsluitend naaldhout groeit en dat gaat op termijn fout. Er moet een brede diversiteit van bomen zijn, dat werkt ook op lange termijn. Grond kan ook armer worden door geen of éénzijdige bemesting.
Het is veelzeggend dat pas na de tweede wereldoorlog plotseling de kunstmestproductie op gang kwam. De wapenindustrie vond minder aftrek dus moesten er een nieuw afzetgebied komen. Die werd gevonden in kunstmest, want die bevat stikstof, fosfor en kalium, waardoor planten goed groeien en toenemen in grootte zonder dat de bijvoorbeeld voor de mens noodzakelijke vitaminen toenemen.
Men kijkt tegenwoordig alleen naar de buitenkant, naar de grootte en houdbaarheid van gewas en vruchten. Haast niemand bekommert zich nog om het vitaminegehalte, met desastreuze gevolgen voor de mensheid. Een komkommer moet recht zijn, want een kromme verkoopt niet.
Planten die op niet natuurlijk bemestte grond worden gekweekt, krijgen te lijden van mineraal tekorten en worden ziek. Daar zijn dan weer slimme chemische oplossingen voor, maar dat gaat uiteindelijk allemaal ten koste van de inhoudelijke kwaliteit van de plant en zo kunnen zeer arme gronden ontstaan en uiteindelijk woestijnen. De mensheid vaart hier niet wel bij, maar krijgt allerlei chemische middelen binnen die op den duur de gezondheid niet ten goede komen. Niet voor niets was het percentage van mensen met kanker in Nederland buitengewoon laag in de laatste jaren van de tweede wereldoorlog. Dat kwam omdat men toen was aangewezen op ‘ongeraffineerd’ voedsel in meerdere opzichten. Zo laag als het toen was, is het nooit meer geweest. Rauwe knollen zijn misschien niet lekker, maar wel heel gezond. Toen na de oorlog de ‘normale’ voedselproductie weer op gang kwam, nam het aantal kankergevallen alleen maar toe en het stijgt nog steeds.

Wat voor soorten woestijnen zijn er?
We kennen de zandwoestijn, rotswoestijn, grindwoestijn (foto), zoutwoestijn en ijswoestijn.
De zandwoestijn is wel de meest bekende, zoals bijvoorbeeld de Sahara met zijn eindeloze zandduinen. Dat vele zand is ontstaan door de verwering van rotsen onder invloed van zon en wind.
Als grote rotspartijen verweren en langzaam afbrokkelen, ontstaat er grind en zand. Als het zand wegwaait, blijft het grind over en hebben we een grindwoestijn. Het zand dat op duinpartijen wordt afgezet door de wind vormt langzaam maar zeker een zandwoestijn.
We kennen ook grote zoutwoestijnen die we ook wel zoutvlakte noemen. Ze ontstaan door het verdampen van water dat vol zit met mineralen en zouten. Wat overblijft is een grote, platte vlakte waarop ook snelheidswedstrijden gehouden kunnen worden, zoals bij Saltlake City in Amerika.
Dan hebben we nog de enorme ijsvelden op Noord- en Zuidpool die beïnvloed worden door kruiend ijs dat door de wind op gang wordt gebracht.

En wat zit er diep onder die woestijnen?
Het bijzondere doet zich voor dat onder sommige grote, dorre woestijnen enorme olievelden te vinden zijn waar de mens gebruik van maakt. Die velden zijn heel lang geleden ontstaan door de rijke begroeiing die langzaam bedekt werd door zand en rotsen toen het klimaat veranderde. De diepte van die velden met steenkool en aardolie is groot en we vinden ook in die steenkoollagen afdrukken van planten en dieren die toen leefden. Door de grote druk ontstaat steenkool en ook edelstenen, zelfs diamanten. Maar de oorsprong is altijd een rijke vegetatie die verloren is gegaan, in dit geval zonder dat er een mensenhand aan te pas kwam.

Ook Israël trok 40 jaar door de woestijn
Het volk Israël heeft moeten ondervinden wat het is om 40 jaren lang in een woestijn te moeten rondtrekken. Dit was de Sinaï-woestijn, tussen Egypte en Israël, met veel zand en rotsen. In die omstandigheden ben je volledig afhankelijk van hulp van buitenaf, omdat er simpelweg niets voorhanden is. Geen voedsel of water, hoewel dat laatste ondergronds wel degelijk aanwezig is. In die tijd was het voldoende om met een houten stok op de Rots te slaan , zodat er rijkelijk water tevoorschijn kwam (vgl. 1 Kor. 10:4). De Heere God Zelf voorzag in alles wat nodig was. De kleren zijn niet versleten en de schoenen gingen ook de volle 40 jaar mee, volgens Deuteronomium 8:40 en 29:5. En dat op die scherpe rotsen en het hete zand, met de brandende zon op de kleding. En er was eten en drinken genoeg, en op z’n tijd vlees in overvloed (Exod. 16:13, Num. 11:31-35 en Ps. 105:40).

Toen de laatste van de oude generatie gestorven was, kon de jongere generatie eindelijk door de Jordaan het beloofde land binnengaan.
De oudsten hiervan waren dus 19 + 38 = 57 jaar. Ze kunnen geen van allen veel ervaring hebben gehad met zaaien en oogsten, want ze hadden het grootste deel van hun leven uitsluitend woestijn gezien, met iedere morgen verse manna (behalve op de sabbat). De Heere God stopte hier pas mee toen ze aan de westkant van de Jordaan waren, volgens Jozua 5:12, en ze van de tweede besnijdenis waren bijgekomen en het eerste Pascha hadden gevierd. Toen gingen ze voor het eerst van de opbrengst van het beloofde land eten wat ze niet zelf hadden gezaaid en pas toen stopte de Heere God met deze bijzondere voedselvoorziening.
Met dat manna kon je oud worden. Er zat alles in wat een mens nodig heeft, zoals vezels, vitaminen en mineralen; dat kun je de Heere God wel toevertrouwen.

In de toekomst moeten ze het land weer uit en opnieuw de woestijn in
We weten dat er nu een staat Israël is die in 1948 met veel moed en inzet werd gevestigd door een generatie Joodse mensen die de ellende van de Tweede Wereldoorlog kenden en hadden overleefd.
Die generatie had lef en de mensen waren vechters van de eerste orde, want ook na de Tweede Wereldoorlog was bijna de hele wereld tegen de Joden, vooral in die regio. Desalniettemin is het ze gelukt om met een enorme inzet een onafhankelijke staat te vestigen. En nog bestaat dit kleine landje tussen al die vijandige landen eromheen.

De profetie in Ezechiël 20:34-38 en andere teksten laten ons weten dat er in de toekomst weer een andere wind gaat waaien in het land Israël. De Heere God zal Zelf de volken optrommelen, zodat ze naar Israël trekken om dat te belegeren en vooral Jeruzalem, volgens Zacharia 12 en 14. De Heere zal bij Zijn komst vanuit de hemel met Zijn voeten staan op de Olijfberg, “… die voor Jeruzalem ligt, ten oosten ervan.” Het gevolg hiervan is dat de berg zal splijten, noord- en zuidwaarts, zodat de rest van het volk kan vluchten uit deze ellendige situatie. De Heere zorgt zoals gewoonlijk én voor de verdrukking én voor de verlossing, zoals ook geschreven in 1 Korinthe 10:13.
Als gevolg hiervan vluchten de inwoners, voor zover zij niet omkomen in de strijd, het land uit en komen dan vanzelfsprekend (weer) terecht in het buitenland.
En dan wordt Ezechiël 20:34-38 actueel als de HEERE zegt: “Ik zal u uit de volken leiden en u bijeenbrengen uit de landen waaronder u verspreid bent, met sterkte hand, en met uitgestrekte arm en met uitgestorte grimmigheid. Vervolgens zal Ik u brengen in de woestijn van de volken en daar van aangezicht tot aangezicht een rechtszaak met u voeren. Zoals Ik met uw vaderen in de woestijn van Egypte een rechtszaak gevoerd heb, zo zal Ik een rechtszaak met u voeren, spreekt de HEERE Heere. Ik zal u onder de herdersstok doen doorgaan en u brengen in de band van het verbond. Ik zal van u uitzuiveren wie in opstand komen en Wie tegen Mij overtreden. Ik zal hen leiden uit het land waar zij vreemdelingen zijn, maar zij zullen op het grondgebied van Israël niet komen. Dan zult u weten dat Ik de HEERE ben.”
Dat zijn pittige woorden en niet mis te verstaan, ook al worden ze door vele christenen niet begrepen en/of erkend en soms zelfs ontkend.

Wie zorgt voor Israël in de woestijn?
De woestijn waar Israël opnieuw naar toe zal worden geleid, dient niet alleen als verzamelplaats, maar ook als plaats van oordeel in verband met de rechtszaak, zoals genoemd in Ezechiël 20:35 en 36. Hier wordt de toekomstige situatie vergeleken bij de vroegere rechtszaak toen Israël voor straf een extra 38 jaren in de woestijn moest blijven, omdat het volk geen vertrouwen had in Gods belofte. De vergelijking met de 38-jarige woestijnreis vanuit Egypte is niet mis te verstaan. Maar ondanks dat gebrek aan vertrouwen heeft de Heere God voortreffelijk voor Zijn volk gezorgd. Het ontbrak hen niet aan eten en drinken, maar wel aan vertrouwen. Toch hielp de Heere God niet alleen bij de normale, dagelijkse zorgen betreffende eten en drinken, maar ook met hulp bij conflicten met andere volken, zoals bij de inname van het land en de strijd met de Midianieten die genoemd worden in Numeri 31.
En dan de zeer uitgebreide en zorgvuldige wetten en voorschriften die alleen maar tot doel hadden om Gods volk een toppositie te geven boven de andere volken. Die wetten waren niet om hen klein te houden, maar juist om hen groots te doen zijn, vergeleken met alle andere volken (Deut. 28:13).
Zo heeft de Heere God ruimschoots bewezen het goede met Zijn volk voor te hebben.
In Exodus 13:21-22 lezen we: “De Heere ging voor hen uit, overdag in een wolkkolom om hen de weg te wijzen, en ’s nachts in een vuurkolom om hun licht te geven, zodat zij dag en nacht verder konden trekken. Hij nam de wolkkolom overdag en de vuurkolom in de nacht niet weg voor de aanblik van het volk.”

Een woestijn die bloeit als een roos?
En dan de profetie dat de woestijn in de toekomst zal gaan bloeien als een roos. Onvoorstelbaar naar mijn idee, maar als Gods Woord het zegt dan zal dat zeker ook gebeuren. Er staat niet dat de woestijn groen zal worden, omdat er meer gras en andere vegetatie, e.d. gaat groeien, nee: bloeien zoals een roos. 
De roos is niet zomaar een kruid dat gemakkelijk voortwoekert in moeilijke streken, nee, de roos is een sierplant die vruchtbare bodem nodig heeft en prachtige kleuren ontwikkelt. Er zal dus heel wat moeten veranderen met deze woestijnen en dorre plaatsen, voordat die - gelijk een roos - welig zal bloeien. Het zal een vrolijk gezicht worden en dat is heel wat beter dan die troosteloze boel van tegenwoordig. 

Jesaja 35:2 zegt: “Zij zal welig in bloei staan en zich verheugen, ja zij zal zich verheugen en juichen. De luister van de Libanon is haar gegeven, de glorie van de Karmel en Saron.”
Wat een totale gedaante verwisseling! Van dorre, droge hitte naar ‘welig in bloei staan’. Dat doet me denken aan Gods beloften destijds betreffende het beloofde land: een land, dat overvloeit van melk en honing. Als een land overvloeit van melk en honing is er veel mals gras voor de koeien en schapen om melk te leveren waar weer kaas en boter van gemaakt wordt. En als er ook een overvloed aan honing beschikbaar is, staat het vol met bloeiende bloemen.
De berg Karmel was bekend om haar prachtige, weelderige begroeiing en de Libanon is bekend door zijn wouden die hout voortbrengen voor de tempel en paleizen.
Om een troosteloze woestijn te veranderen in de Karmel en de Libanon is in ieder geval veel water nodig en dat is in het huidige Israël een groot probleem. Nu wordt er op kleine schaal met behulp van pompen en lange waterleidingen wel wat woestijnachtige grond besproeid en kunstmatig nat gehouden, maar dat is niet wat de Heere God heeft bedoeld en beloofd.
In Deuteronomium 11:10 lezen we: “Want het land, waar u naar toe gaat om het in bezit te nemen, is niet zoals het land Egypte, waaruit u weggetrokken bent, dat u met zaad moest bezaaien en al lopend water moest geven, zoals een groentetuin. Maar het land waar u naar toe trekt om het in bezit te nemen, is een land met bergen en dalen; het drinkt water door de regen uit de hemel.”
Dus geen kunstmatige besproeiing, maar de vroege en de late regen rechtsreeks uit de hemel onder regie van de Heere God.

Waar ligt Saron?
Saron is een streek die in 1 Kronieken 5:16 en 27:29 wordt genoemd en ze was bekend om haar groene weiden waar vee graasde. Het ligt in het westen tegen de kust. Ze wordt ook genoemd in Hooglied 2, vers 1: “Ik ben een roos van Saron, een lelie uit de dalen.” Lelies groeien in vochtige dalen en daarmee wordt de roos van Saron vergeleken. De symboliek van de lelie is spreekwoordelijk. De witte variant heet: ’Madonnalelie’ en deze komt dan ook wel voor in bruidsboeketten. En ‘lelietjes der dalen’ is een naam die in ons land wordt gebruikt.

Deze profetieën luiden een nieuwe ontwikkeling in
Als de relatie van de Heere God met Israël weer hersteld is, vormt dat het begin van een nieuw tijdperk. Daar staan uitgebreide profetieën over in de Bijbel. Er zal nog wel veel water door de Jordaan gaan voor het zover is, maar daarna gaat er veel veranderen in het land en op de aarde. Gods volk gaat werkelijk de grote daden van God rondbazuinen over de hele aarde, zoals te lezen is in Psalm 105:1 en vele andere Schriftplaatsen: “Loof de HEERE, roep Zijn Naam aan, maak Zijn daden bekend onder de volken.”
Israël zal weer een land worden dat overvloeit van melk en honing, volgens Amos 9:13-15. De volken zullen toestromen naar Jeruzalem, zegt Micha: “Vele heidenvolken zullen op weg gaan en zeggen: Kom laten wij opgaan naar de berg van de HEERE, naar het huis van de God van Jacob” (4:2).
Vers 3: “Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegscharen en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal tegen een ander volk het zwaard opheffen. Oorlog voeren zullen zij niet meer leren.”
Dat geeft de (gelovige) burger moed, dacht ik zo, want daar gaat het naar toe.

En dan is er ook nog dit oude lied dat specifiek over dit onderwerp gaat:

De dorre vlakten der woestijnen,
Zal zich verblijden eindeloos;
De zandzee zal herschapen schijnen,
Want bloeien zal zij als een roos.
Van heil ’ge vreugde zal zij beven,
Doortintelt van een heerlijk leven
Dat nimmermeer verwelken zal.
Zij zal de wonderen des Heeren
Aanschouwen en Zijn grootheid eren
Met jubelend triomfgeschal.
(Joh. de H. 661)

Prijs de Heere God, want Hij had en heeft de regie voor dit alles vast in handen!