Er zijn ± 25 miljoen Noord-Koreanen. Zeer weinigen weten dat God de Vader in de Hemel is en dat Here Jezus hen wil redden van hun zonden. De onderdrukking van het regime is zo groot. De armoede, vreselijk, honger heerst alom. Mensen zonder huisvesting wonen met hun kinderen in het bos en moeten daar aan eten zien te komen. Wat een toestand!”

Noord-Korea

 Tussen Noord- en Zuid-Korea is een groot verschil. Door de oorlog (1950-1953) die Noord-Korea destijds aangezette, leeft het in vijandschap met Zuid-Korea. De Noord-Koreaanse TV maakt antireclame in hun richting. Elke dag is er een Tv-show die het staatshoofd van Noord-Korea ‘Kim Yong II’ ophemelt. De staat volgt het juche-communisme. De mens moet de hoogste staat bereiken van zelfbewustheid, creativiteit, onafhankelijkheid en gemeenschapszin. Deze socialistische ideologie zou het krachtigste wapen zijn om mens en natuur positief te veranderen. De mens kan zijn eigen bestemming bepalen en meewerken aan sociale eenheid in een saamhorige samenleving. Mannen mogen trouwen als ze 27 en vrouwen als ze 30 zijn. Iedereen moet acht uur per dag werken; vrouwen met die drie of meer kinderen ‘slechts’ zes uur. Omdat er onvoldoende werk is, doen mensen werk, wat eigenlijk geen werk is. Enkel en alleen om aan de ideologie te voldoen. Bijvoorbeeld, nutteloos houden meisjes in uniform de wacht voor elk politiebureau (en daar zijn er veel van). Wisseling van de wacht gebeurt zoals bij het paleis van onze koningin.

Godsdienst

‘Houdt de Rode Vlag hoog en demonstreer volledig de geest van socialistisch Korea’. Dit is de slogan waarmee kameraad Kim Yong II als ‘god’ wordt vereerd. Iedereen draagt verplicht een broche waarop de rode vlag met in het midden een foto van Kim. Elke dag wordt aan baby’s en kinderen zijn portret voorgehouden. Er is een lang (goddeloos) lied geschreven en gecomponeerd als eerbewijs voor deze ‘Grote Leider Kim Yong II’. Slechts om een indruk te geven halen we enkele strofen aan:

De grondwet erkent vrijheid van godsdienst, maar vermeldt uitdrukkelijk dat de overheid antireligieuze propaganda voert, wat tot ‘vrijheid’ wordt gerekend. De traditionele godsdienst, het boeddhisme, heeft door deze propaganda sterk ingeboet. Ook de andere godsdiensten, waaronder de christelijke kerk: 68% van de bevolking is atheïstisch. De Noord-Koreaanse regering subsidieert selectief religieuze groepen om de indruk te wekken dat er vrijheid van godsdienst is. Bijvoorbeeld aan het Ch’ondogyo, een combinatiereligie van het confucianisme, boeddhisme en christendom. Deze religie verspreidt de staatsideologie. Ook laat de regering hulpverlening van christelijke kerken toe om de idee van godsdienstvrijheid naar buiten te versterken. Hoe anders is het in Zuid-Korea. Daar is werkelijk godsdienstvrijheid en honderden christenen komen elke ochtend samen (o.a. in stadions) voordat hun werk begint. Zij bidden voor hun werk, hun land en voor alle landen van de wereld. Zij verlangen dat elk mens Christus mag leren kennen, ook de Noord-Koreanen!

Reisdoel

Gerts reis geeft een impressie hoe de ideologie in Noord-Korea daadwerkelijk functioneert. Samen met Irme ging Gert op stap, uitgenodigd door de regering van Noord-Korea. Om de economie te bevorderen wil men agrarische projecten opzetten.

Gerts reisavontuur

Eenden heeft Noord-Korea al en voor het houden van kippen is Gert gevraagd om de regering te adviseren. Een Engels echtpaar, Glyn en Cil, reisden mee. Zij zijn ontwikkelingswerkers van een Hongaarse Baptisten kerk uit Boedapest. Ook een jong echtpaar Béla van deze kerk vergezelde hen. Deze echtparen hebben tot taak het werk van hun kerk te controleren in het weeshuis en het ziekenhuis in P’yongyang, de hoofdstad van Noord-Korea. Na het stoppen van de Koreaanse oorlog gingen veel mensen 20 of 30 jaar geleden studeren in Boedapest, dus die kennen goed Hongaars. Vandaar de band tussen Hongaren en Noord-Koreanen.

De vlucht van Amsterdam naar Noord-Korea duurt ruim 27 uur. Je moet diverse malen overstappen en bij douanes op sommige vliegvelden nieuwe visa verkrijgen. In Zurich kreeg Gert problemen. Er was iets mis met de boeking van de reis en met zijn paspoort. Een probleem om benauwd van te worden, maar God ziet en weet alles. Op wonderlijke wijze mocht hij toch inchecken zonder paspoort, visum, plaatsbewijs en boeking. Hoe is dit mogelijk? Door Goddelijk ingrijpen, want een andere verklaring is er niet. Om zes uur ‘s ochtends (Chinese tijd) kwam het gezelschap in Peking aan. Daar moest Gert een visum voor Noord-Korea halen. Na zes uur heen en weer gepraat had hij het nog niet. Vanwaar deze tegenwerking? Na de revolutie in China (1966) nam Noord-Korea een afstandelijke houding ten opzichte van China aan. Veel Chinese soldaten vochten voor Noord-Korea en lieten daarbij het leven. Chinese burgers kunnen dit niet vergeten.

De ‘buren’

 De vijandige houding van China ging dus niet aan Gert voorbij. Chinezen horen het woord Noord-Korea liever niet. Creatief als hij is noemde hij dit land toen ‘buren’. Daardoor kon hij wel een plaatsbewijs kopen, maar geen visum krijgen. Dat moest hij maar in P’yongyang bemachtigen. Eindelijk vertokken zij om 12 uur ’s middags uit Peking. Na anderhalf uur landden zij in P’yongyang. Zou hem daar een visum worden toegewezen? Personeel stuurde hem van hot naar haar, van de ene hal naar de andere. Overal wachten. Dan mocht hij niet hierheen en dan niet daarheen. Zoals het twintig jaar geleden in Boedapest ging. Met veel bombarie kwam toch het visum klaar. Het ging geheimzinnig. Hij kwam waarschijnlijk binnen op de papieren van Hungarian Baptist Aid (hulp), van Glyn en Cil. Zij hadden veel geld voor hulpverlening bij zich. Speelde dit een rol? Of was het vanwege hun Hongaars, waarmee ook beambten op het vliegveld zich redden? Hoe het ook zij, alleen God kon hiervoor de eer gegeven worden. Gert bezat zijn visum! Eindelijk.

Hoge gasten, VIPS

 En toen? De sfeer was pardoes veranderd! Gert en Imre waren opeens officiële gasten van de regering en kregen begeleiding van hoge beambten. Zij scheidden hen van de twee echtparen van de Hongaarse Baptistenkerk, die naar een hotel werden gebracht. Met een zwarte Mercedes reden de ‘hoogwaardigheidsbekleders’ Gert en Imre, elk in een auto apart, vanaf het vliegveld eerst naar de belangrijkste bezienswaardigheden van de hoofdstad. Gert reed voorop met drie Koreanen in de Mercedes, waarvan er een wat Engels sprak. Achter hem reed Imre met twee Hongaren. Beiden werden zij als als VIP’s (very important persons) rond gereden. De beambten toonden hun het Kumsusam herdenkingspaleis.

Twee dagen rondrijden

 Verbaasd keken zij naar de tien meisjes die het belangrijkste, grote plein aan het vegen waren. Niet met een bezem aan een stok, maar met een paar takjes in de hand (ter bevordering van de werkgelegenheid). Ook toonden zij hen de immens grote foto van ‘de Grote leider Kim Yong II’, zijn residenties en alle dure gebouwen. Merkwaardig! Gert en Imre zagen dat de stoplichten in de hoofdstad niet werkten. Daarvoor is geen energie. Daarom regelen meisjes in uniform het verkeer. Ook als er geen verkeer is, maken zij de bewegingen van rechtdoor, links af enz. Zij zijn hiervoor opgeleid. (Elke burger in Noord-Korea moet ten slotte acht uur per dag werken).
Na de stadstour en hun vermoeiende reis zetten de beambten de hoge Hollandse gasten af bij het gasthuis van de regering. Hen werd opgedragen zich niet buiten de omheining te begeven. Enkel onder bewaking mochten zij zich ‘vrij’ bewegen. Eenmaal binnen wist Gert niet wat hij zag! Een super-de-luxe gasthuis, erg sjiek, drie kamers had hij tot zijn beschikking en twee badkamers. Twee baden wel te verstaan, maar warm water? Ho maar! Wat men noemt een koude douche. In dit communistische land is onvoldoende water en veel mensen beschikken niet eens over leidingwater.

Adviseren of onderhandelen?

Slechts 17% van het grondgebied van Noord-Korea is geschikt voor landbouw en ongeveer 35% van de bevolking werkt in deze sector. Het land is niet in staat de bevolking van voldoende voedsel te voorzien. Er heerst hongersnood. Laatst was in het programma NOVA te zien, dat aan de noordgrens moeders hun baby’s voor ƒ 350,-- verkopen, opdat hun kind maar voldoende eten zal krijgen. Er zijn 3800 collectieve landbouwbedrijven en 180 staatsbedrijven. Gert moest advies geven over pluimvee, in het bijzonder over kippen. De beambten van het ministerie van landbouw dachten aan drie kippenstallen met 40.000 legkippen en aan een jaarlijkse productie van 3.000 ton kippenvlees. Gert rekende uit dat daarvoor zestien stallen met 40.000 mestkuikens nodig zijn. Toen Gert vroeg, wat willen jullie liever: de batterij en stalinrichting vanuit Holland voor 20$ per kip of uit Zuid-Korea voor 15$ per kip, kozen de ambtenaren voor de 20$ per kip vanwege de vijandschap met Zuid-Korea. (Drie dagen later bleek dat zij alleen belangstelling hadden voor gebruikte legbatterijen. Ze wisten dat Nederland subsidie geeft als de batterijen meer dan 1000 km vanaf Nederland getransporteerd worden.) Gert kon zich niet aan de gedachte ontrekken dat zij hem als christelijke dekmantel gebruikten voor de activiteiten van de boeddhistenkerk.

‘s Avonds kregen Imre en Gert een diner aangeboden met vier gastheren. Twee meisjes bedienden hen op luxe wijze net als in Balbona in de zeventigerjaren. Een van hen kon prachtig zingen en zij zong speciaal voor Gert en Imre het aanbiddingslied van het staatshoofd. De beambten beloofden dat ze de volgende dag een eendenstal zouden bekijken, door Hongaren gebouwd. Ook zouden zij naar de veevoerfabriek gaan waar het nieuwe ‘kippenproject’ moest komen. Zou het zover komen?

Twee dagen rondrijden

De volgende ochtend wachtten Gert en Imre af wat er zou gebeuren. De twee zwarte Mercedessen reden voor en beiden konden weer apart instappen. Ze reden zo’n 50 kilometer door het land. Overal waren soldaten en politie te zien en telkens werd er gecontroleerd. De eendenstal werd niet getoond en de veevoerfabriek ook niet. ’s Middags keek Gert onder begeleiding wat rond in de stad. Hij had graag gesproken met zijn Hongaarse reisvrienden, waarmee hij een afspraak had. Ze waren in geen velden of wegen te bekennen. De dag erop herhaalden de beambten de procedure. De Mercedessen reden weer voor. Er was veel te zien. Zo’n honderd Koreanen tegelijk oogstten de velden met de hand, vergelijkbaar met Holland in 1944. Geen landbouwmachine of vrachtwagen te bekennen. Speciaal de vrouwen dragen en brengen de oogst weg. Soms hebben ze een groot kleed met aan de lange kant twee stokken. Daar leggen ze de oogst op en brengen het dan gevieren weg. De arbeid(st)ers waren erg arm en droegen oude kleding. Onderweg vroeg Gert of hij mocht filmen. Dat mocht eerst niet, maar later wel mooie bergen met gekleurde bomen. Ook mensen, echter op grote afstand.

De laatste dag

Als arme mensen dichtbij zich wasten in de rivier, dan mocht hij absoluut niet filmen. En dan te bedenken, dat de staatsideologie zegt dat alle mensen voldoende behuizing, kleding en voedsel hebben!

Geen programma

Na de middag zouden Gert en Imre het weeshuis bekijken van het Hongaarse project, maar dat ging ook niet door. Er was geen programma. Die avond wilden beiden naar het project van de Baptist World Aid (hulp). Hun tolk die ook Hongaars sprak, moest eerst officieel vragen of dit mocht. En, het mocht niet! Dit is voor westerse begrippen onbegrijpelijk. De kerk uit Hongarije heeft in een aantal jaren al enkele tonnen zendingsgeld in het project gestoken. Gert dacht: “nou heb ik de halve wereld afgereisd om er te komen. Christenen brengen er zoveel geld en dan mag je als christen niet eens gaan kijken.” Zijn humeur werd er niet vrolijker op.

Reden van de weigering? De beambten zeiden: “Mijnheer van Putten, u hebt in het gasthuis van de regering vertoefd en dat hoort bij ons project van de legkippen. We gaven u een mooie kamer, dus u kunt niet naar het project van de Baptistenkerk.” Gert was boos en antwoordde: “dan kom ik nooit weer. Geef me maar een klein kamertje, als ik dan morgen wel mag gaan.” Een uur lang bepleitte Gert zijn zaak met de regeringsbeambten. Zij zouden met hun hoge bazen overleggen. Zou het morgen mogen?

De laatste dag

Wel, de Mercedessen werden weer netjes voor het gasthuis gereden en afzonderlijk stapten Gert en Irme weer in. Waar reden de beambten de bijzondere gasten uit Holland nu heen? Naar hun Hongaarse vrienden in het hotel. Ze mochten elkaar maar even spreken. En daarna? Jazeker, ze werden naar het eendenproject gebracht, opgezet door de Baptistenkerk uit Boedapest. Dat zag er goed uit. En, de veevoerfabriek, waar de kippenstallen zouden moeten komen? Die hebben Gert en Irme niet gezien. Was dit niet het belangrijkste doel van hun bezoek?

Dat was het dan! ’s Avonds nog een hevige discussie met de beambten van het ministerie van landbouw. Gert moest een handtekening zetten onder het verslag van al het besprokene. Dat wilde hij niet. Hij verlangde eerst een goede financiële begroting en wilde ook bezien of er in Holland wel gebruikte batterijen te koop zijn! Want uiteindelijk bleek dat de regering enkel hierin geïnteresseerd was. Het werd een droevig: vaarwel Noord-Korea! Bij het inchecken kreeg Gert zijn mobieltje weer, maar die werkte niet meer. Hij kon zijn vrouw Rie niet bellen. Ze wist niet dat hij vroeger naar huis kwam. Gert wisselde geld, kocht een telefoonkaart, maar buitenland bellen? Dat lukte ook niet. Door de service van Swiss Air telefoneerde Gert ergens vliegend tussen Peking en Moskou met Rie. Heerlijk haar vertrouwde stem weer te horen. Terugreis ruim 23 uur. En moe! Gert kon geen kip meer zeggen. Nog steeds kan hij niet verwerken, dat de mensen in Noord-Korea zo onderdrukt moeten leven. Het is vrijwel onmogelijk om hulp te verlenen en hen het evangelie te brengen. Dat had Gert zo graag gewild.

O, ja, die ideologie: zelfbewustheid, creativiteit, onafhankelijkheid en gemeenschapszin! Het past wel een beetje bij Gert van Putten! Hij ging, geleid door Zijn Heiland zijn eigen gang, nu nog elke dag biddend voor dit arme volk. Hoe zijn zij te helpen? Bidt u mee?

Nog een paar plaatjes

De eendenfarm

Eendenstal met kuikens van twee dagen oud

Een van de 180 staatsbedrijven met magere biggen

Oogsten met de hand. Ook het omlezen van het graan moet met de hand