Iemand vertelde het volgende verhaal:
”Een jonge vrouw bezocht een samenkomst en de prediking raakte haar diep in het hart. Ze beantwoordde de roepstem van God en aanvaardde Jezus als haar Verlosser en Heer. Ze had een nogal ruig verleden, waarin zij zich overgaf aan drugs, alcohol en prostitutie. De ommekeer in haar leven was dan ook groot.
Ze sloot zich aan bij de plaatselijke gemeente en na verloop van tijd nam ze ook deel aan het zondagsschoolwerk en was daarin zeer trouw. Het duurde niet zo heel erg lang of ze raakte verliefd op de zoon van de voorganger en... de liefde was wederkerig. De relatie verdiepte zich en uiteindelijk maakte het inmiddels verloofde stel trouwplannen. En toen begonnen de problemen...
Het bleek, dat de helft van de kerkgangers vond, dat deze vrouw met zo’n verleden geen goede huwelijkskandidaat was voor de zoon van de voorganger. Er ontstond onenigheid en ruzie over de kwestie. De kerkleiding belegde een vergadering en omdat de argumenten over en weer steeds feller vertolkt werden, dreigde de bijeenkomst volledig uit de hand te lopen. De jonge vrouw raakte zeer ontdaan van alles wat er over haar verleden ter tafel kwam. Toen ze begon te huilen stond de zoon van de voorganger op. Hij kon het niet langer aanzien, dat zij aanstaande vrouw zo’n verdriet had.
Hij nam het woord en zei: Het verleden van mijn verloofde staat hier niet ter discussie. Waar u allemaal over bekvecht is de vraag of het mogelijk is, dat het bloed van Jezus de zonden afwast! U hebt het kostbare bloed van Jezus voor uw rechtbank gebracht. Ik klaag u allen aan en stel slechts deze vraag: Reinigt het bloed van Jezus, Gods Zoon, van alle zonde, ja of nee? De doodse stilte die volgde werd doorbroken door het snikken van steeds meer aanwezigen. Op het laatst liet iedereen de tranen de vrije loop... men werd zich ervan bewust, dat al hun argumenten een lastering waren van het heilige bloed van de Here Jezus Christus”.

Genade

Helaas is het voor veel christenen moeilijk het verleden achter zich te laten, voor henzelf, maar vaak ook voor anderen. Toch betekent vergeven voor God ook: vergeten. Vergeving is het fundamentele beginsel van het Evangelie. Als het bloed van Jezus Christus niet zou reinigen van alle zonde, dan zou elke gelovige zich in een ellendige toestand bevinden. Maar God zij dank. Gods Woord leert ons een volkomen vergeving en dat betekent het einde van alle tegenspraak.
De apostel Paulus zegt in Kolossenzen 3, vers 13:

Verdraagt elkander en vergeeft elkander, indien de een tegen de ander een grief heeft; gelijk de Here u vergeven heeft, doet ook gij evenzo.”

Het woord ‘vergeven’ is in de grondtekst ‘charizomai’, waarin we het woord ‘charis’ herkennen: genade. Een betere vertaling zou dan ook zijn: ‘wees elkander genadig’. Ook onnder gelovigen zijn er veel grieven. En dat zou niet zo moeten zijn, zegt Paulus. Hij geeft hier een geweldig instrument om die grieven kwijt te raken, namelijk door te vergeven, zoals de Here dat deed (en doet!).
Er zijn veel christenen die op hun manier wel kunnen vergeven, maar in de praktijk weigeren te vergeten. Als dat zo is, dan zegt hun vergeving helemaal niets! De kracht van de vergeving zit’m nu juist in het vergeten. Stel ik heb een fout begaan jegens iemand, of hem onheus bejegend, of misschien nog erger. Ik bied mijn welgemeende excuses aan, want het spijt me oprecht dat ik tekort gekomen ben. Gelukkig toont de ander een goede gezindheid en vergeeft mij van harte. Dat betekent dat dit probleem uit de wereld is, tenminste... als die ander ook werkelijk vergeven heeft en dus ook vergeet. Maar al te vaak blijkt later, dat iemand helemaal niet heeft vergeten. In mijn zwakte maak ik namelijk opnieuw een fout ofzo en dan wordt datgene wat in het verleden plaatsvond er weer bij gehaald. Soms lijkt het wel of mensen dat doen om hun eigen tekortkomingen - bewust of onbewust - te verhullen. Want laten we eerlijk zijn, spijt betuigen en om vergeving vragen is heel wat moeilijker dan te vergeven.

Zo is de praktijk dikwijls. Helaas, maar waar. Hoe dat komt? Omdat men de gezegende waarheid van Kolossenzen 3:14 niet kent! En dan blijven bepaalde grieven zitten; ze kunnen zich opstapelen en gaandeweg wordt de relatie verstoord en loopt niet zelden stuk.

Wat is hieraan te doen?

De enige oplossing is: de genade die je zelf van de Here hebt ontvangen ten volle toepassen in de praktijk. Steeds weer op Hem letten en zien wat en hoe Hij jou vergeven heeft. En als God je vergeven heeft, dan komt Hij daar later niet op terug! Zijn vergeving is onvoorwaardelijk. De Here God haalt geen oude koeien uit de sloot. Doe dat dus ook niet. Het leidt alleen maar tot frustratie en moedeloosheid, zowel bij de maker van de fouten als bij degene, die het wordt aangedaan. De eerste denkt: “Ik kan het niet goeddoen, ik heb het helemaal verbruid”, en de ander wordt teleurgesteld: “Waarom wordt me dit allemaal aangedaan?”
Ach mensen, wat schieten we allemaal toch vaak tekort in deze dingen. We kunnen een grote mond hebben over anderen, we kunnen zoveel Bijbelkennis hebben, we kunnen ons zo nederig opstellen, we kunnen.onszelf zo zielig vinden, we kunnen... noem maar op. Maar we kunnen niet echt vergeven! En dat terwijl we getuigen, dat we Gods genade mochten leren kennen. Toch wordt daarin de ware geestelijke gezindheid pas echt openbaar, dat de een de ander kan vergeven, nee, echt van harte kan vergeven, en dus ook... vergeten! Dan krijgt de liefde van God, die in onze harten is uitgestort door de heilige Geest (Rom. 5:5), pas echt een kans om zich in de praktijk te bewijzen. Tot glorie en eer van de hemelse Vader!