Het huwelijk

Als het huwelijk volgens Efeze 5:32 een beeld is van Christus en Zijn gemeente, dan heeft dat nogal wat konsekwenties. Zoals Christus zich voor Zijn gemeente volledig opgeofferd heeft, zo wordt de man (in het aardse huwelijk) geacht zich volledig te geven en op te offeren voor zijn vrouw. Hij houdt van haar, kent haar en weet waarmee hij haar een plezier kan doen. Hij doet dat graag en heeft echt geen aansporing van buitenaf nodig. Hij is trots op haar en heel blij met haar. God spreekt de man persoonlijk ook aan, zoals we lezen in Efeze 5:25, waar staat: "Mannen, hebt uw vrouwen lief, evenals Christus Zijn gemeente heeft liefgehad."
Het is de moeite waard voor iedere man om de verzen 25–33 eens grondig te bestuderen en de volle diepgang hiervan te (be)proeven.
De vrouw blijft natuurlijk niet koud onder zoveel liefde, aandacht en respect van haar geliefde en beantwoordt het met haar liefde en zorg. God spreekt ook de vrouw hier persoonlijk op aan in Efeze 5:22–24.
Pas dan kan een prachtig harmonieus huwelijk groeien, dat in alle facetten functioneert zoals God het heeft bedoeld en overeen stemt met de liefde en zorg van Christus voor de Gemeente en andersom. Als iemand Christus dus als Heer en Meester aanvaardt en zijn of haar leven voor Hem beschikbaar stelt, noemen we zo iemand dan ook een 'Christen'. Je zou kunnen zeggen dat onze ‘aardse’ naam een toevoeging krijgt.
Zo iemand is een 'kind van God' geworden en zo’n leven krijgt totaal andere prioriteiten, net als in het huwelijk.
Zodra iemand tot over z’n oren verliefd is, lijkt het of de hele wereld op z’n kop staat en het oude leventje danig in de war wordt gestuurd. En zo hoort het geestelijk ook te gaan. In onze streken is het dan de gewoonte dat de vrouw de achternaam van de man gaat dragen en dat is natuurlijk prachtig in overeenstemming met Efeze 5.
Natuurlijk dragen we graag de naam van onze Verlosser; Christus, de Gezalfde en natuurlijk zal een gelovige vrouw maar wat graag de naam van haar geliefde aannemen. Immers het beeld is duidelijk. Jezus Christus heeft Zichzelf volledig opgeofferd, zodat wij verlost zouden kunnen worden van ‘een leven zonder doel’ en een zinvol leven kunnen leiden, tot eer van Hem. We zijn één plant met Hem geworden, één geheel! (zie Rom. 6:5)
Ons leven is dan met Christus verborgen in God (Kol. 3:2). De wereld ziet dat niet, ze is stekeblind, maar God bevestigt Zichzelf dagelijks aan ons hart met Zijn warme liefde.

Een naam wordt veranderd

Merkwaardig genoeg worden er in de Bijbel regelmatig namen veranderd. ‘Abram’ wordt ‘Abraham’, Sarai’ wordt ‘Sarah’ en ‘Saulus’ wordt ‘Paulus’ om een paar bekende te noemen.
God heeft daar natuurlijk een bedoeling mee. Hij doet nooit iets zonder (bij)bedoeling, ook al kennen wij die bedoeling lang niet altijd.
Toen Paulus nog Saulus heette vond hij zichzelf een hele kerel en hij was dat ook, naar de mens gesproken. Hij had een hoge positie in het Jodendom en stond in hoog aanzien bij de leiding van de godsdienstige wereld van die tijd.
Saulus betekent dan ook: ’grote’, maar toen God hem persoonlijk riep (zie Handelingen 9) en hij gehoor gaf aan Gods roepstem wordt hij later ‘Paulus’ genoemd wat ‘kleintje’ betekent (zie Hand. 13:9).
Toen stond hij in aanzien bij God, hetgeen verreweg te verkiezen is. Bij de mensen van de wereld was hij echter niet meer in aanzien.
Zo kan het met ons ook gaan. Zodra we bewust kiezen voor Christus en daar eerlijk voor uit komen, dan begrijpt de wereld ons niet meer.

De naam ‘Abram’ betekent: ‘Vader is verheven’ of ‘God is verheven’. Dan sluit God een verbond met Abram (zie Gen. 17:5) en God zegt: "Wat Mij aangaat, zie, mijn verbond is met U, en gij zult de vader van een menigte volken worden; en gij zult niet meer Abram genoemd worden maar Abraham omdat Ik u tot een vader van een menigte van volken gesteld heb." Abraham betekent: ‘Vader van vele volken’.
‘Sarai’ betekent: 'Jahweh verlost’. Ze was een prachtige vrouw en dat bleef niet geheel onopgemerkt bij de mannen in haar omgeving (zie Gen. 12:11) met alle gevolgen van dien. De mooie Sarai was echter onvruchtbaar en baarde geen kinderen. In Genesis 17:15 spreekt God tegen Abraham over zijn vrouw ‘Sarai’ die ‘Sara’ genoemd zal gaan worden, want ze zou koningen gaan voortbrengen. Sara betekent dan ook: 'vorstelijk' of 'prinses'.
Voor gelovigen is er dus eigenlijk ook een naamsverandering op het moment dat ze bewust voor God en voor Zijn Zoon Jezus Christus kiezen.
Ging je vóór die tijd als ongelovige met je oude menselijke naam door dit leven, nu je jezelf aan Hem gegeven hebt wordt je een ‘Christen’ genoemd.
Nu is het woord ‘Christen’ helaas in de loop der tijd gedevaueerd en heeft vaak zelfs een negatieve klank gekregen. Toch zegt de Bijbel in Handelingen 4:12 dat er onder de hemel maar één naam gegeven is waardoor een mens behouden kan worden en die naam is: Christus !
Dit wordt bevestigd door Romeinen 10, vers 13: "Al wie de naam des Heren zal aanroepen zal behouden worden."
Jezus, de Zoon van God verliet Zijn plaats in de hemel omdat Hij de mensheid zo lief had. Hij bleef niet lekker veilig boven maar onderging alle menselijke ontberingen en folteringen uit liefde voor U en mij.
Filippenzen 2:9 zegt: "Daarom heeft God Hem ook uitermate verhoogd en Hem de NAAM boven alle NAAM geschonken, opdat in de NAAM van Jezus zich alle knie zou buigen van hen, die in de hemel zijn en alle tong zou belijden: Jezus Christus is Here, tot eer van God, de Vader.”

De namen in het boek des levens

Er wordt in Gods Woord geproken over 'Het boek des levens'. Dat boek staat vol met namen van gelovigen, volgens Filippensen 4:3. Er is niet veel voor nodig om te voorkomen dat we uit dit Boek verwijderd worden. We hoeven alleen maar simpelweg ons te realiseren dat we een Verlosser nodig hebben. Welnu die Verlosser is binnen handbereik: Jezus Christus die gestorven was, maar die de schijnbaar onneembare barriere, de dood, in staat was te doorbreken en tussen de resterende doden uit op te staan.
Gelooft U dat? Dan staat Uw naam onuitwisbaar in Gods Boek des Levens.
Als dan later ergens een grote witte troon staat en het laatste oordeel is daar, dan lezen we in Openbaring 20:15 dat wanneer iemand niet bevonden werd geschreven te zijn in ‘het boek des levens’, werd hij geworpen in de poel des vuurs. Het staat er even simpel als onverbiddelijk!

Een nieuwe naam?

God zegt in Openbaring 2:17 dat diegene van de gemeente in Pergamum die in staat is te overwinnen, dat die een ‘witte steen’ van God krijgt met daarop een ‘nieuwe naam.’
Deze witte steen is een prachtig beeld van Gods voedsel (het witte Manna) waarmee Hij zijn volk in barre omstandigheden (in de woestijn) in leven hield.
Al die overwinnende gelovigen krijgen dus een nieuwe naam. Een naam waarvan de betekenis natuurlijk overeen komt met het karakter en plan van wat God met iedere gelovige heeft.
Niemand anders weet ook de betekenis van die nieuwe naam; alleen God die hem bedacht heeft en degene die mag genieten van die splinternieuwe door God gegeven naam.
Wat eigenlijk een prachtig beeld van de individuele gemeenschap tussen de gelovige en die machtige, grote God die zo ver weg schijnt, maar kennelijk toch zo dicht naar ons toe komt.

Een eeuwige naam

In Jesaja 56 wordt over vreemdelingen (= niet-Joden) gesproken die God ook liefhebben en de sabbat in acht nemen. Ook deze mensen krijgen een nieuwe en eeuwige naam, die niet uitgeroeid zal worden.

Ook Israël krijgt een nieuwe naam

Diegenen van het volk Israël die de Here, de Bron van levend water toch verlaten, daarvan zullen de namen volgens Jeremia 17:13 geschreven worden in de aarde.
Daarom schrijft de Here Jezus ook zonder iets te zeggen met Zijn vinger in de aarde, als de Farizeeën Hem een overspelige vrouw brengen.
In Jesaja lezen we echter ook, dat het ooit weer goed komt tussen Israël en God.
Israël heeft God verlaten; het steunt op eigen kracht, maar in de toekomst zal het huwelijk tussen God en Zijn oogappel weer worden hersteld.
Het wordt bevestigd in Jesaja 67:2 waar staat dat Israël met een Nieuwe Naam genoemd zal worden. Ze zullen niet meer ‘verlatenen’ worden genoemd maar ‘Mijn welgevallen’.
Dit komt overeen met wat er over Israël in Hosea 6:3 staat: "Wij (= Israël) willen de HERE kennen, ernaar jagen Hem te kennen."
Over namen voor Israël gesproken: In Hosea 1:6 wordt Israël 'Lo-Ruchama' genoemd, wat betekent: 'Niet-Ontfermde' en in Hosea 1:9 'Lo-Ammi', wat betekent: 'Niet-Mijn volk'.
Maar gelukkig komt alles goed. Israël zal het hoofd buigen voor Gods majesteit en Hij zal het graag weer aannemen en zich over hen ontfermen. Dan zullen ze volgens Hosea 2:18–22 weer anders worden genoemd namelijk: "Dan zal Ik haar vóór Mij zaaien in het land, en Mij ontfermen over Lo-Ruchama, en tot Lo-Ammi zeggen: Gij zijt mijn volk."
Dan zal het volk in rust wonen en doen waartoe het oorspronkelijk geroepen was, namelijk de grote NAAM van God bekend maken aan alle volken op aarde.
Eind goed, al goed. Wat God Zich voorneemt zal gebeuren, absoluut zeker, maar... op Zijn tijd en op Zijn manier. Heerlijk om te weten en te geloven dat die God ook onze God wil zijn.
Veiliger kunnen we niet geborgen zijn.

'Neem mijn leven, laat het Heer, toegewijd zijn tot Uw eer.'