Het ‘Sanhedrin’ weer tot leven gewekt

In oktober 2004 zijn in de stad Tiberias aan het meer van Galilea, tientallen rabbijnen bij elkaar gekomen om het voormalige Sanhedrin nieuw leven in te blazen. Het Sanhedrin was in de Hellinistisch-Romeinse periode de joodse rechterlijke en uitvoerende macht in Jeruzalem. Het bestond, in navolging van Numeri 11:16, uit 71 leden onder voorzitterschap van de hogepriester en hield zitting in een van de Heilige Kamers in de Tempel in Jeruzalem.
De naam ‘Sanhedrin’ komt van het Griekse woord voor ‘raad’: synedrion. Het bestond grotendeels uit schriftgeleerden van wie er ook velen ambten bekleedden in synagogen en rechtbanken. Een schriftgeleerde kon tevens priester zijn of behoren tot een van de beide invloedrijke religieuze groeperingen, de Sadduceeën en de Farizeeën. Als teken van zijn waardigheid droeg hij net als de edellieden een toga, versierd met lange kwasten. Onder de competentie van het Sanhedrin vielen de uitleg en toepassing van de overgeleverde wet, de beslissing over oorlog en vrede en heel de burgerlijke en godsdienstige rechtspraak. Koning Herodes was niet bepaald gecharmeerd van deze club want na zijn verovering van Judea liet hij 45 leden van het Sanhedrin ter dood brengen. In de Romeinse tijd behield het Sanhedrin zijn jurisdictie en politieke bevoegdheid in Judea maar kon het geen politieke beslissingen nemen of doodstraffen uitvoeren zonder de toestemming van de Romeinse procurator Pontius Pilatus, die vanaf 26 n. C. over Israël was aangesteld. Na de verwoesting van Jeruzalem in 70 n. C. hieven de Romeinen het Sanhedrin op. In plaats daarvan kwam het gerechtshof van de rabbijnenschool Jabneël, dat later naar Tiberias werd verplaatst; het was alleen bevoegd in godsdienstzaken. Dit was tevens het begin van grote opbloei van Tiberias.

Het Sanhedrin is met name bekend vanuit de tijd van Jezus. Met zijn triomfale intocht in Jeruzalem bracht Jezus veel beroering teweeg onder de opperpriester en de andere religieuze autoriteiten. Zijn zuivering van de tempel van kooplieden, geldwisselaars, etc., was een uitdaging aan het gezag van de leden van het Sanhedrin, die toestemden in de handel en daarvoor provisie ontvingen. Marcus en Mattheüs beschrijven hoe Jezus aan de vooravond van het joodse paasfeest werd gearresteerd en ’s nachts voor de hogepriester en het volledige Sanhedrin, werd geleid.

Markus vermeldt dat men bewijsmateriaal tegen Jezus zocht, maar dat het onmogelijk was om -zoals de joodse wet voorschreef- twee getuigenissen te vinden die met elkaar overeenstemden. Sommige ‘valse getuigen’ zeiden dat Jezus zich tegen de tempel had uitgesproken, maar zelfs hun verklaringen waren niet eensluidend (Marcus 14:55-59). Het proces zou dus als een nachtkaars hebben kunnen uitgaan als de hogepriester niet gekomen was met een vraag waar het hele evangelie van Marcus om draait.
Markus 14, vers 61-62: "Zijt Gij de Christus, de Zoon van de Gezegende? En Jezus zeide: Ik ben het, en gij zult de Zoon des mensen zien, gezeten aan de rechterhand der Macht en komende met de wolken des hemels."

Deze uitspraak werd beschouwd als een godslastering. De hogepriester scheurde zijn kleren en alle priesters waren het er over eens dat Jezus ‘de dood verdiende’. Ze formuleerden hun aanklacht in politieke bewoordingen. Zij verklaarden "...dat deze ons volk verleidt, doordat Hij verbiedt de keizer belasting te betalen, en van Zichzelf zegt dat Hij de Christus, de Koning is". Na een tweede zitting van het Sanhedrin, in de ochtend, werd Jezus voor Pontius Pilatus geleid. Deze zag heel goed dat de beschuldigingen tegen Jezus niets inhielden en deed zelfs verschillende pogingen om Hem in vrijheid te stellen. Het lukte niet en Jezus werd tot de meest wrede straf van de kruisdood veroordeeld. Een groot aantal overpriesters en schriftgeleerden waren getuige van Zijn dood.

Onder de deelnemers aan de bijeenkomst in Tiberias, was Rabbijn Yisrael Ariel, het hoofd van het Tempel Instituut in Jeruzalem. Hij vertelde dat de definitieve installering van het Sanhedrin nog slechts een kwestie van tijd is: “Tiberias is de plaats waar het 1600 jaar geleden eindigde en waar wij nu opnieuw met de installering zijn begonnen om van hieruit terug te keren naar Jeruzalem”. Volgens een van de leiders van de bijeenkomst rabbijn Yeshai Ba’avad, zijn de 71 rabbijnen die thans zitting nemen, niet noodzakelijkerwijs ook de permanente leden van de toekomst: “Het belangrijkste is de installering van het Sanhedrin. Het voorlopige doel is op gezette tijden bij elkaar te komen om de verdere voortgang te bespreken. De installering van het Sanhedrin is vereist voor onze generatie en voor de toekomst”.
Inmiddels zijn de 71 voorlopige leden opnieuw bij elkaar geweest, nu in Jeruzalem. Men heeft de mogelijkheid besproken van de benoeming van een koning. Er is zowaar een kandidaat beschikbaar, die bewijzen kan dat zijn familie afkomstig is uit een 3000 jaar lange directe lijn van koning David. Het gaat om Rabbijn Jozef Dayan uit de plaats Psagot, in het noorden van Israël. Of de kroning van een koning over het volk van Israël binnen afzienbare tijd ook werkelijkheid wordt, is nog niet bekend.

Hernieuwde zoektocht naar ark van Noach

Voor zover bekend is Marco Polo de eerste die iets zinnigs over de ark van Noach te melden had. Hij hoorde in 1271 tijdens zijn reis naar China over het schip van Noach en citeerde in 1298 in de gevangenis te Genua het relaas van zijn reizen aan Rustichello, die in die dagen een bekend schrijver was: "In het hart van Groot-Armenië bevindt zich een zeer hoge berg, geschapen als een kubus, waar naar verluidt de ark van Noach zou liggen, zodat men daar spreekt van de Berg van Noachs Ark."

In de zomer van 1916 voerde de Russische luitenant Roskovitski een expeditie uit in het gebied om de Osmaans-Turkse troepenbewegingen te observeren. Halverwege de Ararat ontdekte hij volgens zeggen de half vergane resten van 'een gigantisch schip, dat op miraculeuze wijze op deze berg was gestrand'. Een priester in het gezelschap concludeerde dat het niets anders kon zijn dan de ark van Noach. In 1959 fotografeerde een piloot van de Turkse luchtmacht tijdens een Navo-missie in Oost-Turkije een ongebruikelijk object op de helling van de Ararat. De foto’s van deze vreemde formatie verschenen in de wereldpers. Ook Life Magazine maakte in zijn uitgave van 5 september 1960 melding van de vondst van de ark.

De Archaeological Research Foundation (ARF) onderzocht met volle medewerking van de Turkse regering in de zomer van 1960 het terrein en concludeerde dat het hier slechts om een speling van de natuur ging. Voorwerpen of versteend hout werden niet gevonden. Er werd niets meer over de ark gehoord, totdat de op 4 augustus 1999 gestorven Amerikaan Ron Wyatt uit Memphis Tennessee in 1984 een zak met zand en stenen van de ark naar New York smokkelde om daar op grootse wijze ten toon te stellen. Wyatt reisde in 1977 voor het eerst naar de Ararat, een expeditie op kosten van onder andere James Irwin, de astronaut van Apollo-15, en met toestemming van de Turkse autoriteiten. Wyatt was ervan overtuigd dat de conclusies van het onderzoek in 1960 te haastig waren getrokken. Hij beweerde tal van zwervende onderdelen van de ark te hebben ontdekt: een ankersteen, versteende houten planken, het huis dat Noach zou hebben gebouwd, en zijn graf. Bij de koolstof-14 dateringsmethode leek hij door de mand te vallen, want zijn vondsten bleken te jong om iets met de ark te maken te hebben. Een met veel tamtam omgeven tv-documentaire van het Amerikaanse CBS in 1994 over een vermeende vondst, bleek ook al niet te kloppen.

In 2004 kwam het bericht dat een team van Amerikaanse en Turkse archeologen denken opnieuw de ark van Noach te hebben ontdekt. De archeologen zeggen middels nieuwe satellietfoto’s op de 5156 meter hoge berg Ararat sporen van de ark te hebben gezien. Ene Daniël Mc Givern, een filantroop uit Honolulu, investeerde al ruim 160.000 dollar in het project, met name voor de satellietfoto’s van de omgeving van de berg. Mc Givern plande voor 15 juli 2004 een expeditie naar de onherbergzame streek. Die zou geleid worden door de Turkse universiteitsprofessor Ahmet Ali Arslan, die veertig jaar ervaring heeft als bergbeklimmer. Maar tegen die tijd was er nog geen toestemming. Die toestemming kwam er ook niet omdat de Turkse autoriteiten niemand wilden toelaten op de hellingen van de berg. De plek waar de restanten van Noachs schip te vinden zouden zijn, ligt in militair gebied, zo werd gezegd.
Dit betekent echter niet het einde want men wil in 2005 opnieuw een poging wagen. Volgens Mc Givern bestaat er ook bij andere wetenschappelijke teams interesse voor zo’n expeditie. Zo heeft ook een Russisch team een aanvraag bij de Turkse regering ingediend. Koerden uit de regio beweren dat de streek in 1948 door een aardbeving getroffen werd en dat nadien een gedeelte van de ark aan de oppervlakte is gekomen. Mc Givern hoopt met zijn expeditie de historische waarheid van het verhaal aan te tonen. De Bijbel meldt dat God het veertig dagen en nachten heeft laten regenen om de mensen te straffen voor hun verdorvenheid. Toen na de zondvloed het water zakte, strandde de ark op de berg Ararat.
Genesis 8, vers 4: "En in de zevende maand, op de zeventiende dag der maand, bleef de ark vastzitten op het gebergte van Ararat."

Bron: http://www.nationalgeographic.com/

'Babylon zwaar beschadigd'

Militairen van de door de Amerikanen geleide internationale coalitie in Irak hebben een spoor van vernielingen nagelaten in Babylon, de uit de 6e eeuw voor Christus daterende stad ten zuiden van Bagdad. Dat staat in een rapport van het British Museum in Londen.

De Britse krant The Guardian citeerde John Curtis, medewerker van de sectie Nabije Oosten van het museum. Curtis constateerde tijdens een bezoek aan Babylon dat "substantiële schade'" aan de stad is toegebracht. Curtis zag onder meer dat een 2600 jaar oude stenen bestrating door militaire voertuigen was platgewalst. Verder repte Curtis in het rapport over archeologische fragmenten die bij zand en aarde waren gevoegd om zandzakken te vullen. Curtis bepleit een internationaal onderzoek van archeologen om de schade aan Babylon vast te stellen.

Amerikaanse militairen vestigden een basis in Babylon in april 2003, kort na het begin van de invasie van Irak. In september 2003 kwam de basis onder toezicht van Poolse militairen te staan. Zaterdag 15 januari j.l. werd Babylon formeel overgedragen aan het Iraakse ministerie van Cultuur.

Bron: Ned. Dagblad