Wie de nieuwe Annual Threat Assesment leest, kan niet anders dan tot de conclusie komen dat Iran een onacceptabel groot gevaar is voor de wereldvrede.
Aan alle kanten wordt met betrekking tot de situatie in Iran gevreesd voor de toekomst. Op de website van journalist Daan de Wit, staan verschillende scenario’s voor een confrontatie, zoals hieronder in willekeurige volgorde beschreven:

1. Bush kan, voordat hij het Witte Huis verlaat, een aanval uitvoeren op Iran

Deze optie noteert ook het Cato Institute, een denktank gespecialiseerd in Amerikaans buitenlandbeleid en het Midden-Oosten, bij monde van Leon T. Hadar. Bush in een recent interview: 'Weet u, er een bestaat een grote mythe over hoe de president, omdat er een verkiezing is, omdat het het laatste jaar van zijn presidentschap is, er niet veel meer voor elkaar zal worden gekregen. In tegendeel. We gaan een boel voor elkaar krijgen'. In zijn belangrijkste toespraak van het jaar, de State of the Union, die hij deed bijna twee maanden na publicatie van de NIE, zegt hij dat Teheran steeds verder reikende raketten ontwikkelt en doorgaat met het ontwikkelen van de technieken om uranium te kunnen verrijken, 'die gebruikt kunnen worden om een nucleair wapen te creëren'. Deze dreigende woorden onderstreept hij met de dubbelzinnige woorden, gericht aan het Iraanse volk: 'We zien uit naar de dag dat u uw vrijheid zult hebben'. Een aanval op Iran door Bush is ook iets waarmee in Iran op het hoogste defensieniveau rekening wordt gehouden, net als door Daniel Ellsberg, de man die ooit aantoonde dat een incident in de Golf van Tonkin werd misbruikt om de Amerikaanse oorlog tegen Vietnam te beginnen.

2. Israël kan uit eigen beweging toeslaan

Het is een optie die het land zelf open houdt, waarmee al langere tijd sterk rekening wordt gehouden door vice-president Dick Cheney en die het meest recent nog is uitgesproken door de Franse president Nicholas Sarkozy. Net als voor zijn collega's in het Witte Huis is een nucleair Iran geen optie. Het is voor Sarkozy 'onacceptabel dat Iran, op enig punt, een nucleair wapen zal hebben'. Het zou volgens hem tot een oorlog leiden. Verder zegt hij niet zozeer bezorgd te zijn dat Amerika militair intervenieert in Iran, als wel dat Israël dit doet. De Duitse Bondskanselier Angela Merkel zal vandaag de Israëlische premier Olmert ontvangen om te spreken over de kwestie Iran en hoe de druk op dit land kan worden verhoogd. In 2006 zei Merkel dat moet worden voorkomen dat Iran haar nucleaire programma ontwikkelt en vergeleek daarbij de situatie rond Iran met Duitsland in het begin van de jaren dertig van de vorige eeuw, toen het nazisme groeide en niet werd tegengehouden; 'Duitsland is verplicht iets te doen in een vroeg stadium'. De vergelijking tussen Iran en Hitler-Duitsland wordt in neoconservatieve kringen in Amerika en Israël veelvuldig gemaakt, als ook door Richard Holbrooke, de adviseur van presidentskandidaat Hillary Clinton. Als Iran Israël aanvalt, zal Amerika Israël bijstaan, zo beloofde president Bush, 'no ands, ifs or buts'. Het is niet zeker dat Amerika Israël bijstaat als het Iran aanvalt, maar het is wel waarschijnlijk. Iran wordt door de Israëlische geheime dienst Mossad gezien als de grootste bedreiging en de Israëlische Defensieminister Ehud Barak is ervan overtuigd dat Iran werkt aan een nucleair wapen, mede middels een geheim project. Op dit punt krijgt hij steun van de Amerikaanse Defensieminister Robert Gates die zegt dat Iran haar nucleaire wapenprogramma op ieder moment kan herbeginnen, 'als ze dat al niet hebben gedaan'.

3. Een uitgelokt conflict

Recentelijk is gebleken dat de weergave van de gebeurtenis in de Straat van Hormuz door het Witte Huis is gemanipuleerd. Het heeft er alles van weg dat het doel hiervan was om een tweede Golf van Tonkin-incident te creëren, waarmee een casus belli zou zijn ontstaan voor een aanval op Iran. Een andere mogelijkheid is dat het incident werd gemanipuleerd om de argumentatie van president Bush kracht bij te zetten op zijn recente tour door het Midden-Oosten.

4. False Flag Operation

Een slag in de strijd rond Iran waarop niemand een antwoord kan hebben, een laatste redmiddel dat altijd succesvol zal zijn, is een false flag operation, een aanval die lijkt te komen van de vijand, maar in feite een product is uit eigen gelederen.
Als Amerika, Israël of Europa op schokkende wijze wordt aangevallen en Iran de dader 'blijkt' te zijn, dan is er nog maar één optie, en dat is een 'tegenaanval', dus een oorlog tegen Iran. In zijn Dreigingsanalyse waarschuwt Michael McConnell voor aanslagen in Amerika door de terroristische organisatie Al-Qaeda. Een voorbeeld van een false flag-operatie die een oorlog met Iran tot gevolg zou kunnen hebben, zou een variant kunnen zijn op de door de Israëlische geheime dienst geplande aanslagen in Israël van Al-Qaeda in 2002: bijvoorbeeld Al-Qaeda-aanslagen in de VS, uitgevoerd door elementen binnen de inlichtingendiensten van Israël en/of de VS, waarvan Iran de schuld krijgt. Een Amerikaanse en/of Israëlische aanval op Iran kan vooral succesvol zijn als aan twee voorwaarden wordt voldaan:
a) een basis van verdachtmakingen waardoor een incident de laatste druppel is voor het grote publiek.
b) voldoende troepen in de buurt om snel genoeg in actie te komen, dus voordat duidelijk wordt dat Iran niet betrokken is bij het leed dat Amerika, Israël of Europa is aangedaan.
Verdachtmakingen aan het adres van Iran zijn dankzij de uitstekende PR- en propagandamachinerie van Amerika en Israël ruimschoots voorhanden, net als troepen voor de kust van Iran; ook de uit te voeren aanvalsplannen zijn al gereed.

5. De volgende president van de Verenigde Staten valt Iran aan

Uit uitspraken van president George Bush is af te leiden dat zijn voorkeur in het Democratische kamp uitgaat naar presidentskandidaat Hillary Clinton. Hij noemt haar in november 2007 een 'very formidable candidate'…
De twee kandidaten die zich het sterkst hebben uitgesproken tegen Iran zijn de Democraat Hillary Clinton en de Republikein John McCain. Het zijn deze twee kandidaten die de New York Times begin februari 2008 'sterk aanbeveelt'. Clinton stemde voor het beruchte Kyl/Lieberman-amendement. Door hiermee de Revolutionaire Garde, een deel van het Iraanse leger, te brandmerken als een terroristische organisatie wordt de weg vrij gemaakt om op legale wijze het 'terrorisme' van dit leger aan te pakken, en daarmee Iran. Clintons stem wordt door presidentskanditaat Barack Obama een 'stem voor oorlog' genoemd, maar zelf stemde Obama niet tegen, hij stemde eenvoudigweg niet. Wat hij wel steunde, samen met Clinton, was een resolutie in de Senaat met woorden van gelijke strekking (Resolutie 970). Obama is minder uitgesproken en wat milder over Iran dan Clinton, maar ook hij is duidelijk: ook al zou het een 'fout' zijn Iran aan te vallen, het is essentieel dat een nucleair bewapend Iran wordt voorkomen en dus moeten alle opties worden opengehouden.
Volgens Hillary Clinton werkt Iran aan het bouwen van een nucleair wapen terwijl het het terrorisme sponsort en aanslagen pleegt in Irak. Daarmee is dit de explosieve situatie: Iran zal niet stoppen met wat Clinton ziet als de weg naar een nucleair wapen, terwijl tegelijk bekend is dat zij bereid is militair in te grijpen. Ook met Clinton als president stevent de wereld af op een frontale botsing in het Midden-Oosten.
Een keuze door het Amerikaanse volk voor de Republikeinse kandidaat John McCain zal een voortzetting betekenen van de Bush-jaren. Senator Joe Lieberman, de man achter het genoemde amendement, ziet in McCain de 'principled leader in time of war'. McCain is duidelijk over de situatie rond Iran: 'Er is slechts één ding erger dan militaire actie [tegen Iran], en dat is een nucleair bewapend Iran'. McCain recentelijk: “Er zullen nog andere oorlogen komen”.
Zelfs een van de luidruchtigste gangmakers achter de komende oorlog met Iran, John Bolton, kiest voor McCain. Bolton heeft de hoop opgegeven dat de Bush-regering een oorlog zal beginnen tegen Iran. Bolton, en met hem de neoconservatieve aartsvader Norman Podhoretz, doen dramatische uitspraken als aansporing voor Israël om in te grijpen. Zij doen dit waarschijnlijk met in het achterhoofd de gedachte dat Amerika solidair zal zijn zodra hun bondgenoot onder vuur komt te liggen van Iraanse tegenaanvallen.
Na het debâcle van het presidentschap van George Bush is het aan de ene kant goed mogelijk dat tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen de Democratische variant wordt gekozen van de rechtse eenpartijstaat die in Amerika al zo lang aan de macht lijkt te zijn. Aan de andere kant moet een Republikeinse variant echter ook niet worden uitgesloten. Want het zou kunnen dat de Republikeinse partij minder schade heeft opgelopen van de Bush-regering dan soms wordt gedacht. Reden is dat het extremistische karakter van de huidige regering door kiezers mogelijk niet wordt toegeschreven aan de immers niet zo extremistische Republikeinse partij, maar slechts aan de leden van de regering, tevens de reden dat zij geen conservatieven worden genoemd, maar neoconservatieven.

Zie voor het gehele artikel en meer documanetatie: www.deepjournal.com