Illuminatie

Robin de Ruiter schrijft over deze familie en zegt dat zij nauw verbonden zijn met de zgn. Illuminatie:
“De Rothschilds zijn sinds het ontstaan van de Illuminati nauw met deze groep verbonden. Nadat de samenzwering van de Beierse Illuminati onthuld werd, heeft deze machtige occulte organisatie die alle Europese geheime genootschappen leidt, een andere naam aangenomen: Carbonari ofwel de Alta Vendita. Zij stonden onder leiding van Karl Rothschild.
De Rothschilds hebben veel familieleden die tot de dertiende bloedlijn behoren! [Fritz Springmeier, Be Wise as Serpents, Lincoln 1991, 621]. De wezenlijke occulte macht van de bloedlijn van de Rothschilds komt door de overdracht van deze occulte macht van generatie op generatie van hun voorzaten. Tevens moet men in dit verband letten op andere achternamen zoals Bauer en Sassoon.
Een bekende voorvader van deze bankiersfamilie was Mayer Amschel Bauer, een vermogensbeheerder in Frankfurt am Main. Hij vertegenwoordigde onder meer het geld en goed van de vorst Wilhelm von Hessen. Hij werd zeer rijk doordat hij zorgde voor de overdracht van het kapitaal van deze vorst tijdens de Franse revolutie.
Mayer Amschel Bauer koos voor zijn zonen zonder uitzondering vrouwen uit zeer invloedrijke families die tot de Illuminati behoorden Op dezelfde manier traden zijn dochters in het huwelijk met voorname bankiers die eveneens tot de Illuminati behoorden. Al deze families gingen op dezelfde manier te werk als de koningshuizen: ze trouwden onder elkaar. De zonen van Bauer stonden bekend als de ‘vijf Frankfurter’: ze werden de bankiers van vijf Europese staten.
De privé-inlichtingendienst die door de eerste Rothschilds werd ingesteld, zorgde ervoor dat ze het fundament voor hun kolossale rijkdom konden leggen. James Rothschild, stichter van de Franse tak van deze familie, maakte van het Parijse ‘huis’ de machtigste bank van heel Europa, doordat hij de Franse heersers van Ludwig XVIII tot en met Napoleon III van dienst was. De Rothschilds werden de bankiers van de coalitie. Het geheim van hun succes was dat ze in staat waren om fictieve geldtransacties te verrichten in tijden waar het transport van geld grote risico’s met zich meebracht. Als we terugkijken op alle oorlogen uit het verleden dan zien we dat ze allemaal zijn geëindigd in een zeker machtsevenwicht. Iedere keer als er een oorlog uitbrak, werd er een nieuwe basis van macht voor het huis Rothschild gelegd. Op deze manier konden de Rothschilds de oorlogen manipuleren door eenvoudig de geldstromen te controleren. Als we de staatsschuld van elk land in de loop van de geschiedenis onder de loep nemen, dan kunnen we exact zien welk land - waar en wanneer - door de Rothschilds gemanipuleerd werd!
Keizer Franz-Josef II gaf de Rothschilds de rang van baron. De koningshuizen en vorstendommen konden zonder de Rothschilds namelijk niets doen. In 1885 werden de Rothschilds door de Oostenrijkse keizer en de koningin van Engeland verheven in de adelstand. Toen al lag het noodlot van naties in handen van de Rothschilds.
“Zolang als ik de controle heb over de betalingsmiddelen van een land, maakt het mij niets uit wie de wetten uitvaardigt”, zou Mayer Amschel Rothschild (1743-1812) ooit gezegd hebben.
Het is een bewezen feit dat de Rothschilds al sinds de jaren zestig van de 19e eeuw hun vermogen - pro forma - zo veel mogelijk verdeelden onder vele andere personen en instellingen. Enerzijds om de werkelijke grootte van dat vermogen te verbergen en anderzijds om de politieke manipulaties voor de buitenwereld te verhullen. Ze gebruikten hiervoor bedrijven, zakenlieden, bankdirecteuren en andere persoonlijkheden als tussenpersoon. Natuurlijk werden daar strikte voorwaarden aan gesteld: de personen moesten bijvoorbeeld lid zijn van de vrijmetselarij voordat ze met het kapitaal van de Rothschild mochten opereren.
Sinds 1900 en waarschijnlijk al veel eerder, bepalen de Rothschilds waar en wanneer er in Europa of elders in de wereld zich een uitzonderlijke conjuncturele ontwikkeling voordoet. De exclusieve controle over de geldstromen in de wereld door de Rothschilds is een van best bewaarde en minst doorzichtige geheimen van de moderne en actuele wereldgeschiedenis [Johannes Rothkranz, JA zu Europa heißt NEIN zu Maastricht, Durach 1994, 15].

City of London

Tot op de dag van vandaag zijn bijna alle centrale banken in ieder land in privé-eigendom. Zonder uitzondering zijn ze dienaars van de Rothschilds! De oudste centrale bank ter wereld is de Bank of England. Deze bank werd zonder enige wet in het leven geroepen en bestaat nog steeds uit privékapitaal en wordt op geen enkele wijze door de staat bestuurd of gecontroleerd. Het bekende Britse parlementslid P.C. Loftus beklaagde zich: “Iedere privépersoon kan in Somerset House (parlement) spreken en in het handelsregister inzage krijgen in wat voor bedrijf of instelling dan ook... maar niemand krijgt inzage in de lijst van aandeelhouders van de Bank of England. Sterker nog, ieder parlementslid kan over elk onderwerp vragen indienen bij het Britse lagerhuis, maar niemand kan vragen indienen over de aandeelhouders van de Bank of England.”[Aubrey Menen, Londense Stadsgids, London 1976, 16].
De Bank of England bevindt zich in de oude Londense binnenstad op een klein stukje grond van niet meer dan twee vierkante kilometer. Hier vinden we de machtigste financiële en economische instituten van Engeland: rijke banken waaronder de door de Rothschilds bestuurde Bank of England, Lloyd's of London, de Londense aandelenbeurs en kantoren van vrijwel alle machtige internationale handelsbedrijven ter wereld. En om de hoek ligt Fleet Street, het hart van de Britse journalistiek.
De City, die vaak wordt gekenschetst als de rijkste paar vierkante kilometer ter wereld, is geen eigendom van Engeland... ook niet van het Britse koningshuis, noch van de door het parlement gekozen regering. Het is, net als het Vaticaan in Rome, een aparte onafhankelijke staat. De City wordt bestuurd door een zekere ‘lord mayor’ voor een termijn van een jaar. De verhouding van deze ‘mayor’ van de City met de monarchen van het Britse koningshuis is mysterieus en veelzeggend. Als de koningin van Engeland een bezoek aflegt aan de City dan wordt ze ontvangen door de ‘mayor’ bij de Temple Bar, de symbolische poort van de City. Ze buigt om vervolgens te verzoeken om toegang tot zijn ‘onafhankelijke staat’. De ‘mayor’ willigt dit verzoek in door de koningin het zwaard van de staat te presenteren. Tijdens dergelijke staatsbezoeken baart de ‘mayor’ veel opzien door zijn robe en ketting en door zijn gevolg dat gekleed gaat in middeleeuwse kostuums [Aubrey Menen, Londense Stadsgids, London 1976, 16]. De ‘mayor’ is koning. De koningin is zijn onderdaan! Foto City of London Van de premier, een druk bezet politicus, wordt niet verwacht dat hij de geheimen van de financiën kent en van de minister van Financiën wordt niets anders verwacht dan dat hij zijn begroting begrijpt. Beiden worden door diverse ambtenaren van de schatkist van raad voorzien en deze ambtenaren staan weer in dienst van de City. Zij zijn vandaag de dag niets meer dan loopjongens. De City geeft de orders aan de ambtenaren van de schatkist en die zullen het op hun beurt de premier laten weten. En wee degene die daar niet naar luistert.
De kleine kliek die de City regeert, dicteert ook het Britse parlement. Zij zegt het parlement wat er waar gebeuren moet. Theoretisch wordt Engeland geregeerd door de premier en een kleine groep adviseurs. Deze schijn wordt met veel moeite opgehouden om bij iedereen de indruk te wekken dat zij bepalen wat er gebeurt. In werkelijkheid zijn het gewoon marionetten aan de draden van de schatrijke Illuminati die achter de schermen het spel bepalen.

Tegenwoordig treffen de nazaten van de Rothschilds zich twee maal per dag in de City om de wereld de goudprijs te dicteren. Ze nemen ook de beslissingen aangaande het Federal Reserve System, de ‘schatkist’ van de Verenigde Staten. Heinrich Heine, de grote filosoof en dichter, zei ooit: “Geld is de god van deze tijd en Rothschild is zijn profeet.” [Anthony Sampson, The Money Lenders, Middlesex, 1985, 37].
De deelname van de Rothschild-dynastie aan met elkaar concurrerende groepen van ondernemingen brengen zelfs ervaren experts op een dwaal-spoor. Zo beschrijft Henry Coston uitvoerig de losgebarsten strijd tussen het Amerikaanse Standard Oil van de familie Rockefeller en het Britse Royal Dutch-Shell om het marktleiderschap in het Frankrijk van de jaren twintig [Henry Coston, Les financiers qui mènent le monde, Paris 1996, 124]. De strijd duurde tot ver in de jaren vijftig. Hij ziet daarbij iets wezenlijks over het hoofd: beide oliegiganten waren van Rothschild! Coston begrijpt daarom niet dat dit schijngevecht alleen maar één doel diende: de zogenaamd ‘moordende’ concurrentie bracht enorme winsten op en versluierde de werkelijke macht achter de schermen.”
Uit: 13 satanische bloedlijnen - Robin de Ruiter