1. Het huis moet ‘groeien’

Het woord ‘woonstede’ (NBG) of ‘woonplaats’ (NBV) is de vertaling van het Griekse woord ‘katoiketerion’. De enige keer dat dit woord elders in de Bijbel voorkomt is in Openbaring 18:2. Daar is straks de zichtbare stad Babel een woonplaats voor demonen. Hier is de gemeente nu een onzichtbare woonplaats van God! We kunnen ook de vergelijking trekken met Efeziërs 2, vers 2: “…waarin gij vroeger gewandeld hebt overeenkomstig de loop dezer wereld, overeenkomstig de overste van de macht der lucht, van de geest, die thans werkzaam is in de kinderen der ongehoorzaamheid…”
Toen wij als gelovigen nog dood waren in zonden en misdaden, d.w.z. toen wij nog geen toegang hadden tot de Vader in één Geest, vanwege ons ongeloof, toen werden wij beheerst door ‘de overste van de macht der lucht’ (satan). Hoewel we hem niet kenden als het ultieme kwaad, waren wij gevoelig voor al zijn influisteringen en deden wij van nature wat kwaad was in de ogen van de Heer. Maar door het verzoeningswerk van Christus te erkennen als ook voor ons, werden we verzoend met God en verzegeld met (de) heilige Geest, waardoor wij nu in de nabijheid van God verkeren. Door Zijn Geest is Hij nu werkzaam in ons die daardoor God gehoorzaam willen zijn!

Het woord ‘katoiketerion’ is verwant met het woord ‘oikos’ (huis). Kijk maar eens naar de volgende woorden die ook in Efeziërs 2:19-22 voorkomen:

Oikeio = huisgenoten
Epoikodomomai = opgebouwd
Oikodome = gebouw (bouwwerk)
Sunoikodomeoma = mee (samen) opgebouwd worden

De gelovigen worden gezien als bouwstenen van een geestelijk huis; de gemeente. Samen worden opgebouwd tot een woonplaats van God in de Geest. Het huis is nog niet voltooid. Er wordt nog steeds gebouwd. Willen wij ons laten gebruiken als levende stenen?

God woont nu in Zijn Gemeente. In Christus is Hij het hoofd van de Gemeente, die Lichaam van Christus wordt genoemd (Efe.1:22,23). Hier zijn we de ene God, bestaande in drie te onderscheiden (maar niet te scheiden) personen samenkomen. Want als er staat dat wij een woonplaats van God zijn in de Geest, geeft dit aan hoe God in de Gemeente woont; namelijk in Zijn Geest. En deze Geest is niet meer geografisch aan een plaats gebonden (vgl. Joh. 4:21-24). Door deze Geest kunnen wij nu als Gemeente God aanbidden in geest en waarheid. We hoeven daarvoor niet meer naar Jeruzalem en naar de tempel daar, we hoeven zelfs niet naar de kerk of naar het gemeentegebouw. Overal kunnen we nu God aanbidden. God woont in al de gelovigen samen door Zijn Geest. En door Zijn Geest kan God werkzaam zijn in de harten van al Zijn kinderen!

2. Het opbouwwerk van de Geest

God woont dus door Zijn Geest in de Gemeente; het Lichaam van Christus. In de Gemeente wil Hij door Zijn Geest geestelijk werk verrichten. Dit geestelijke werk is verbonden aan onze geestelijke positie in de hemel, waar wij geestelijke zegeningen hebben ontvangen in Christus.

Waar ik mij zorgen over maak, is dat de aandacht van de geestelijke zegen voor een kind van God wordt verschoven naar aardse zegen. Soms heb ik de indruk dat er alleen een geestelijk werk van God wordt verricht wanneer een gelovige lichamelijk genezen wordt, bevrijdt wordt van demonische machten en God kan ervaren in prachtige aanbiddingsdiensten met het gevoel aansprekende muziek. Wij mogen God dankbaar zijn wanneer iemand lichamelijk wordt genezen door Gods kracht. Wij mogen dankbaar zijn wanneer een gelovige niet meer gebonden is aan allerlei demonische machten en daadwerkelijk vrij mag zijn. We mogen ook genieten van prachtige aanbiddingsdiensten. Maar mijn punt is dat soms alleen deze zaken als geestelijk wordt gezien. Waarbij geestelijk bijna hetzelfde wordt als bovennatuurlijk.
Gods werk in de huidige tijd is een geestelijk werk. Want Hij verricht Zijn werk door Zijn Geest. Zijn communicatie met Zijn kinderen is door Zijn Geest. Zijn Geest is werkzaam in onze harten. En Zijn Geest doet ons o.a. oog krijgen voor de volgende geestelijke zaken:

a. voor het begrip ‘samen’
Paulus heeft, door de Geest geïnspireerd, een duidelijk voorliefde voor woorden die in het Grieks beginnen met ‘sun’. Dit woord wordt vertaald met ‘mede’ of ‘samen’. Wanneer we nu kijken naar de woorden die in de Efezebrief beginnen met ‘sun’ zien we duidelijk dat deze woorden tot doel hebben onze eenheid als gelovigen in Christus met God en elkaar te benadrukken:

• Efe.2:5 Mede levend maken sunnooiopoiee
• Efe.2:6 Samen zitten sunkathizo
• Efe.2:6 Mede opwekken sunegeiroo
• Efe.2:19 Medeburger sunpolites
• Efe.2:21 Samengevoegd worden sunharmologeomai
• Efe.2:22 Samen opgebouwd worden sunoikodomeomai
• Efe.3:6 Mede-erfgenamen sunkleronomoi
• Efe.3:6 Mededeelgenoot summetochos
• Efe.3:6 Medeïngelijfde sussomoos
• Efe.4:3 Samenbinding (band) sundesmos
• Efe.4:16 Samengevoegd worden sunharmologeomai
• Efe.5:7 Mededeelgenoot sunmetochos

Hieruit blijkt duidelijk dat onze verbondenheid met God de Vader in de verbondenheid met de Here Jezus Christus nooit los kan staan van de verbondenheid die wij met elkaar als gelovigen hebben. Wij zijn samen het Lichaam van Christus. Wij hebben elkaar nodig! Wij dienen elkaar in het dienen van God. In je eentje geloven is er dus niet bij. Gods werk door Zijn Geest doet ons verlangen naar andere gelovigen met wie wij dit werk kunnen delen en beleven.

b. voor de ‘sluitsteen’ van het gebouw
De Geest van God richt onze aandacht op de ‘sluitsteen’ van het gebouw waarin Hij woont; Christus Jezus. De Geest van God is gekomen om Christus te verheerlijken. Hebben wij die eer van Christus steeds voor ogen? Als wij ons voegen in het gebouw, dan zouden we ons moeten richten op Christus. Helaas, zoals ik hierboven al beschreef, zie ik de laatste tijd een accentverschuiving van de Genezer naar de genezing; van de Gever naar de gave en van de God die aanbeden moet worden naar de perfecte aanbiddingsdienst. En wiens eer wordt daarin gezocht? Heel vaak is het toch weer de mens die centraal staat.

c. voor de hemelse positie waarin een kind van God is geplaatst
Paulus beschrijft in de Efezebrief dat wij:

• mede levend gemaakt zijn met Christus
• mee opgewekt zijn met Christus
• met Christus zijn gezet in de hemelse gewesten
• mee opgebouwd worden tot een woonplaats van God in de Geest.

Uit dit rijtje blijkt dat het opgebouwd worden tot een woonplaats van God in de Geest verbonden is met onze hemelse positie. De plaats waar we door geloof mogen verkeren is de hemel, waarin wij vrij met God mogen omgaan. Toch is deze positie een verborgen positie. In deze positie hebben wij geestelijke zegeningen ontvangen, die beschreven staan in Efeziërs 1.
Waarom maken we ons dan vaak zo druk om onze positie op aarde? Door een m.i. scheefgegroeide interpretatie van Gods Woord menen steeds meer gelovigen dat we als gemeente dezelfde plaats hebben als het volk Israël. Waar Israël in het Oude Testament door wetsbetrachting zegen mocht verwachten in lichamelijke genezing en welvaart, zijn er nu in onze tijd gelovigen die deze zegeningen verbinden met een heilig, Gode toegewijd leven. M.a.w. als wij leven in gehoorzaamheid aan God, mogen wij lichamelijke genezing verwachten en voorspoed op aarde! En als deze genezing en dit geluk op aarde uitblijft door daadwerkelijk lijden en strijden, dan spreken we plotseling dat er te weinig ‘Geest’ is in de gemeente. En dat mensen lijden door gebrek aan geloof of dat de gemeente weinig wonderen en tekenen ziet omdat er zonde heerst in de gemeente… Laten we waakzaam zijn. De Gemeente heeft nog steeds een hemelse roeping. En in die hemelse roeping mogen wij leven vanuit hemelse, verborgen, zegeningen. Deze zegeningen helpen ons om niet meer allerlei aardse zegeningen na te jagen, maar ons te richten op Christus in wie wij alles ontvangen hebben wat nodig is. Deze zegeningen helpen ons om een intimiteit met God te beleven die voorheen, onder het Oude Verbond niet mogelijk was. Wanneer we deze zegeningen voor ogen houden en God daarvoor danken, gaan we daadwerkelijk zien dat God in ons woont en een buitengewoon bijzonder plan uitwerkt in de Gemeente vandaag. Zo hoeven wij niet meer van de Geest te ontvangen, maar danken voor de volheid van de Geest die wij ontvangen hebben.

Wij zijn daadwerkelijk een woonplaats van God in de Geest. Het is zoals Henk Medema zo prachtig beschrijft in zijn commentaar op de Efezebrief: “Hoe zouden we zwijgend en somber kunnen wonen in de onmiddellijke tegenwoordigheid van de Vader die ons zó heeft gezegend, en die ons zó in Christus Jezus zijn eigen heerlijkheid heeft getoond…?”

Wij wonen bij God, maar God woont ook in ons. Medema schrijft: “God wil daar graag wonen, in de Geest. Voor ons is het een onuitsprekelijke vreugde, zó dicht tot de Vader te zijn gebracht. Maar voor God is het ook een vreugde, dat Hij de zijnen nu zó dicht bij Zich kan hebben. Hij woont daar graag. Het gebouw moet nog verder ‘groeien’ en ‘opgebouwd’ worden; pas straks, in de eeuwigheid, is het volmaakte gekomen. Maar anderzijds: hoewel er over ‘bouw’ en ‘groei’ gesproken wordt, wij vinden hier niet de geringste toespeling op onvolmaaktheid… Gods huis is het, gegrond op het volbrachte werk van Christus, waar de zijnen de gemeenschap met de Vader genieten in de kracht van de Heilige Geest” (Uit. ‘De Nieuwe Mens’, blz. 129).